«Ο δικός μου Μπέντζαμην Μπάτον»

Είδα σήμερα την ταινία για πρώτη φορά. Ήθελα να τη δω. Είμαι γεμάτη συναισθήματα και σκέψεις…

Ως ιστορία η ταινία είναι πρωτότυπη. Το κλασσικό σενάριο αγάπης υπάρχει, αλλά είναι αυτό το κάτι διαφορετικό που την κάνει να την δεις με άλλη ματιά. Βλέποντας της, έκανα τους δικούς μου συνειρμούς και σκέψεις σχετικά με τη δική μου κατάσταση προσαρμόζοντας την ταινία, το σενάριο και όλη αυτήν την ιδέα σε εμένα. Τι θέλω να πώ; Θα προσπαθήσω να μιλήσω χωρίς υπονοούμενα αυτή τη φορά.

Όσοι έχετε δει την ταινία θα ξέρετε και την ιστορία. Για όσους όμως δεν την έχουν δει θα πρέπει να εξιστορήσω μερικά πράγματα.
Πώς είναι λοιπόν να γεννιέσαι εμφανισιακά ηλικιωμένος με πραγματικό όμως μέγεθος μωρού (εξάλλου και ο ηλικιωμένος αρχίζει να «μαζεύει»), ενώ να σκέφτεσαι όπως ένα μωρό, ένα παιδί και ένας έφηβος αργότερα; Δεν θα ξεχάσω τη σκηνή από την ταινία που ο Μπραντ δήλωνε την περιέργειά του για το άγνωστο, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν η απέναντι γωνία. Το άγνωστο που κάθε παιδί έχει περιέργεια να εξερευνήσει, αλλά όπως και τα παιδιά έτσι και σε αυτόν απαγορευόταν να φύγει από την επίβλεψη των μεγαλύτερων.
Πώς είναι να μεγαλώνεις ζώντας και βλέποντας την τελευταία ηλικία ενός φυσιολογικού ανθρώπου, όπου το μόνο που του έχει απομείνει είναι να κάνει την αυτοκριτική του για ότι έχει ζήσει μέχρι τώρα, στηριζόμενος και ξαναζώντας μέσα από τις αναμνήσεις; Μετανιώνοντας πολλές φορές και διαπιστώνοντας πώς αν είχε μια δεύτερη ευκαιρία να γυρίσει το χρόνο πίσω θα διόρθωνε τα λάθη του. Να ζει ξέροντας πως ο θάνατος πλησιάζει. Εξάλλου είναι το μόνο πράγμα που του έχει απομείνει να κάνει. Το μόνο ίσως που τον ενδιαφέρει είναι η αλλαγές του καιρού και η θερμοκρασία του νερού στο μπάνιο του.
Όλα αυτά εκτυλίσσονται μέσα σε ένα γηροκομείο. Τυχαίο άραγε; Πρωταγωνίστρια η πονόψυχη και καλόκαρδη ανάδοχη μητέρα του Μπέντζαμην. Και εκεί αρχίζει ο δικός μου ρόλος. Θέλετε ο χώρος του γηροκομείου με τις αίθουσες καθιστικού, την αίθουσα με το πιάνο, το ξύλινο μπαλκόνι με τις απλωτές καρέκλες; Ακόμα και η ξύλινη σκάλα που οδηγεί στα υπνοδωμάτια και η μπανιέρα σε ευρύχωρο χώρο. Τα διαφορετικά δωμάτια και τα κρεβάτια των προσωρινών ενοίκων και ακόμα τόσα άλλα. Ένας κλασσικός και όμορφος χώρος γηροκομείου λοιπόν. Το ξέρετε ότι όταν ήμουν ακόμα στο δεύτερο εξάμηνο της σχολής μου (την νοσηλευτική), είχα εργαστεί για λίγες μέρες σε ένα γηροκομείο; Φαντάζεστε λοιπόν ότι αυτή η καθημερινή ρουτίνα που ήθελε να προσδιορίσει το σενάριο την είχα ζήσει από πρώτο χέρι; Όλοι αυτοί οι χώροι, οι ώρες του φαγητού, οι βόλτες ή ακόμα και αυτές οι επαναλαμβανόμενες συζητήσεις των ηλικιωμένων μου έφερναν έντονα στο μυαλό τα δικά μου αντίστοιχα βιώματα; Ακόμα και αν αναλογιστώ ότι το τελευταίο θεωρητικό εξάμηνο στη σχολή μου, το οποίο τελείωσε και πρόσφατα ήταν ο τομέας της γεροντολογικής; Επίσης, όταν έχεις ένα δικό σου άτομο μέσα στην οικογένεια σε αυτήν την ηλικία. Όλα αυτά λοιπόν δεν είναι και λίγα, τουλάχιστον για ’μένα. Δεν ήθελα και πολύ όπως καταλαβαίνετε να μπω και εγώ με το δικό μου τρόπο στην ταινία.
Το σπίτι όπως βλέπουμε και στην ταινία είναι η αφετηρία μας. Το κομβικό μας σημείο. Μπορεί να φεύγουμε μακριά για χρόνια, αλλά πάντα επιστρέφουμε ξανά λίγο πριν το τέλος. Και αυτό το αναφέρω και για την ταινία, αλλά και γενικότερα ως μία έννοια ευρύτερη για τη ζωή μας. Δηλαδή ότι και να κάνουμε, ότι και να ζήσουμε, όλα όσα έχουμε καταφέρει ή όχι στη ζωή μας, ποτέ δεν παύουμε να ξεχνάμε την αφετηρία μας και κάποια μέρα επιστρέφουμε σε αυτήν. Έτσι και για την ιστορία, ο Μπέντζαμην γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του στο σπίτι όπου τον κράτησαν. Το σπίτι όπου μεγάλωσε ή μίκρυνε, στη συγκεκριμένη περίπτωση. Το σπίτι όπου έμαθε να παίζει πιάνο, έμαθε πριν ακόμα μεγαλώσει τις σοφίες της ζωής από τους «συνομηλίκους» του. Το σπίτι όπου ήταν το καταφύγιό του. Σε αυτό το σπίτι λοιπόν επέστρεψε τελικά αφού το ήθελε η «μοίρα» για να πεθάνει και αυτός με τη σειρά του στην αγκαλιά της αγαπημένης του Νταίζη.
Πόσους θανάτους αγαπημένων προσώπων συναντά κανείς σε τέτοια μέρη; Είναι αναπόσπαστο κομμάτι «της δουλειάς». Και καθένας που φεύγει δίνει τη θέση του σε άλλον. Και αυτός ο άλλος έχει να σου διηγηθεί τη δική του ιστορία και τα δικά του λάθη, τις δικές του σοφίες και τα δικά του ταξίδια μέχρι να έρθει και η δική του σειρά και πάει λέγοντας. Έτσι είναι η ζωή. Εκεί μπορείς να το συνειδητοποιείς. Εκεί μπορείς να το νιώσεις, να το βιώσεις. Θυμάμαι όταν σε ένα εξάμηνο είχαμε πάει στην εντατική. Το πρωί λοιπόν καλημερίσαμε μια κυρία, η οποία αν και διασωληνομένη είχε τις αισθήσεις της. Φαινόταν αρκετά καλά. Όταν το μεσημέρι πήγαμε να φύγουμε και ξαναπεράσαμε από την κυρία, είδαμε ότι μόλις μας είχε αφήσει.


Περίεργη η ζωή μερικές φορές. Πολλές φορές δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί συμβαίνουν κάποια πράγματα. Αν όμως τα καταλαβαίναμε και όλα δεν θα ήμασταν άνθρωποι, σωστά; Στη ζωή αυτό που έχει σημασία είναι το «ταξίδι». Αυτό που σε καθορίζει ως άνθρωπο, ως χαρακτήρα, ως ψυχοσύνθεση γενικότερα. Στην ταινία ανακαλύπτεις ότι τίποτα δεν μένει για πάντα το ίδιο. Όλα αλλάζουν με τα χρόνια ή μπορεί να αλλάξουν από ένα απρόσμενο γεγονός. Αργά ή γρήγορα κάποτε όλα αλλάζουν.
Όταν λοιπόν ταξιδεύεις με κάποιον άλλον την κατάλληλη στιγμή, αυτό μπορεί να ονομαστεί ευτυχία. Όμως και αυτό δεν μπορεί -εκ φύσεως- να είναι παντοτινό. Όλα πρέπει να έρχονται στην ώρα τους και να τελειώνουν στην ώρα τους. Είναι ευτυχής όποιος θα το επιτύχει αυτό.
Η ιστορία λοιπόν τελειώνει με τον Μπέντζαμην να γίνεται ολοένα και νεότερος μα ταυτόχρονα να έχει τις ιδιότητες ενός ηλικιωμένου. Λίγο περίεργο δεν συμφωνείτε; Να μην θυμάται κάποιος λόγω γεροντικής άνοιας ή λόγω ηλικίας (παιδική-νηπιακή-βρεφική φαινομενικά) και όλα αυτά ενώ τα χρόνια να μετρούν αντίστοφα.

Πολλά τα νοήματα αν καθίσεις και σκεφτείς για τη ζωή. Εγώ έκανα τις δικές μου σκέψεις με τους δικούς μου συνειρμούς και τα δικά μου βιώματα. Μελαγχόλησα, ειδικά με τη βροχή τόσο στην ταινία όσο και τη σημερινή για 3η μέρα συνεχόμενα μες το καλοκαίρι, δάκρυσα, ταξίδεψα, πέταξα, αναθεώρησα, εκτίμησα, αγάπησα, έγινα καλύτερη νοσηλεύτρια (δεν ξέρω αν θα το καταλάβετε το τελευταίο).
Η ταινία ήταν η αφορμή. Ίσως να «μεγάλωσα» και εγώ λίγο. Ίσως να έγινα λίγο πιο ώριμη ή λίγο πιο σοφή. Ότι και να μου «έβγαλε» πάντως η ταινία ή ότι και αν με έκανε να σκεφτώ, χάρηκα που μπόρεσα να τη δω αυτήν τη δεδομένη χρονική στιγμή και όχι νωρίτερα. Ίσως τότε δεν θα μπορούσα να την νιώσω όπως τώρα. Είδατε; Αυτό σημαίνει πως την είδα τη στιγμή που έπρεπε να τη δω. Δεν χρειάζεται να βιάζεσαι για πράγματα που θα ερ8ουν στη ζωή σου. Συνέχισε και όλα θα έρθουν στην ώρα τους. Και κάτι που λέω καμιά φορά στον εαυτό μου:

«Για να μην το έχω ζήσει σημαίνει πως δεν έχει έρθει η ώρα ακόμα για να το ζήσω».

Δεν το καταλαβαίνω ούτε εγώ μερικές φορές, αλλά όταν τελικά συμβαίνει συνειδητοποιώ πως καλά έκανα και περίμενα χωρίς να βι-άζω τα πράγματα. Όλα στην ώρα τους. Μην βιάζεστε να τα κάνετε όλα στη ζωή σας αμέσως. Απολαύστε το ταξίδι, μάθετε από αυτό και ότι είναι να έρθει, θα έρθει.

Καλό σας απόγευμα,
Μαρία

20+2 χρόνια πριν...

Τα τελευταία βράδια είναι πιο δροσερά και πιο καλοκαιρινά. Τέτοια εποχή κάθε χρόνο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν πάντα στη θάλασσα για διακοπές και για μπάνια. Με το πέρας των εξετάσεων φεύγαμε με τη μητέρα μου και τα αδέρφια μου την επόμενη κιόλας ημέρα.

Πηγαίναμε για μπάνιο κάθε μέρα. Όταν ήμασταν πιο μικροί εγώ και τα αδέρφια μου πηγαίναμε με τη μητέρα μας από το πρωί στην παραλία και καθόμασταν όλη την ημέρα. Γυρίζαμε αργά το απόγευμα και μετά αφού αλλάζαμε ρούχα κατευθείαν στην πλατεία για παιχνίδι. Αθώες εποχές γεμάτες αναμνήσεις… Πέρασαν τα χρόνια και συνεχίζαμε να πηγαίνουμε για μπάνιο κάθε μέρα πρωί και απόγευμα πλέον, δεν μέναμε στη παραλία το μεσημέρι και πάντα το βράδυ στην πλατεία. Η ζωή κυλούσε στον ίδιο ρυθμό κάθε ημέρα.

Ο καιρός πέρασε και εκείνα τα παιδιά μεγάλωσαν. Το κορίτσι ενηλικιώθηκε και τα αδέρφια της μεγάλωσαν και αυτά. Σταμάτησαν να πηγαίνουν στη θάλασσα καθημερινά για μπάνιο. Σταμάτησαν να συχνάζουν στην πλατεία. Ο καθένας τους πια είχε άλλες προτιμήσεις. Όλοι τους όμως είχαν βαρεθεί εκείνη την εποχή. Και η αλήθεια είναι πως δεν ήταν και λίγα τα χρόνια που ξόδεψαν σε αυτή. 20 ολόκληρα καλοκαίρια μετρούσε το κορίτσι και συλλογιζόταν πώς πέρασαν, τι έζησε, τι έμαθε και πως ωρίμασε μέσα από αυτά. Και όμως, εκείνα τα καλοκαίρια την ωρίμασαν. Όλους τους ωρίμασαν. Δεν μπορούσε να πει αν είχε μετανιώσει για όλα αυτά που είχε περάσει και της είχαν συμβεί. Ίσως ήθελε όλα να μείνουν όπως τα είχε βρει τότε πριν 20+2 χρόνια.

Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα παραπάνω.

Σκόρπιες σκέψεις τριγύριζαν καμιά φορά τη σκέψη της. Εικόνες από το παρελθόν έρχονταν και έφευγαν σαν κλέφτες στο μυαλό της. Από το πορτ-μπεμπέ και το κόκκινο καρότσι με τη άφαντη ομπρελίτσα, από το λάστιχο στα ξύλα και τα κρεβάτια στη σειρά, την κούφια συκιά, τα πλαστικά τραπέζια και το ατέλειωτο παιχνίδι στο ανώμαλο τσιμέντο, μέχρι την τουαλέτα, τα παιχνίδια, τις παρέες, τα ψάρια, το δίπορτο και όλα αυτές τις μικρές μα διόλου ασήμαντες στιγμές. Όλα είχαν να της δώσουν και από ένα μάθημα. Ένα μάθημα ζωής που το χρειάστηκε για τα μετέπειτα χρόνια της. Πώς έζησε πάντως κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες είναι ένα αξιόλογο ερώτημα. Ίσως επειδή δεν συνειδητοποιούσε τότε την όλη κατάσταση. Όπως και να έχει ένα είναι σίγουρο. Πως αυτό δεν θα μπορούσε να επαναληφθεί ποτέ ξανά.

Και ερχόμαστε ξανά στο σήμερα και συγκεκριμένα στο τώρα. Ξαπλωμένη στο καναπέ του σαλονιού με ανοιχτό το τζάμι να με χτυπάει το κρύο αεράκι της νύχτας και να σκέφτομαι πως και αυτό το καλοκαίρι όπως το προηγούμενο θα με βρει στην Αθήνα. Η εξεταστική τελειώνει, ο Ιούλης έρχεται και η δουλειά με περιμένει. Διακοπές αβέβαιες και τυχερές αν κάτσουν, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Καμιά φορά τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις.

Τελειώνοντας έχω να πω μόνο πως για πρώτη φορά έγραψα χωρίς να έχω ένα συγκεκριμένο θέμα στο μυαλό μου, αλλά μόνο και μόνο επειδή το επιθυμούσα πολύ. Δεν ξέρω αν μου αρέσει να πληκτρολογώ απλά στον υπολογιστή μου ή πραγματικά νιώθω την ανάγκη να γράψω, αλλά πραγματικά όταν αρχίζω δεν θέλω να τελειώσω. Όμως, όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν και αυτά και μένει μοναχά η γεύση τους μετά, το τελευταίο μόλις το εμπνεύστηκα! Σας αφήνω προς το παρόν με μια ανάρτηση που έπρεπε να γραφεί εδώ και κάποιες μέρες όπως διαπιστώνω τελικά. Καλό σας βράδυ αγαπητοί μου =)

...και η καρδιά ματώνει...

Είμαι μικρή ακόμα και κάνω λάθη που πονάνε
γιατί άραγε αυτά δεν σταματάνε;
Αναρωτιέμαι πού έφταιξα να μην ξανασυμβούν
αλλά αυτά ολοένα και καραδοκούν.

Ίσως να φταίει που είμαι ανώριμη ακόμα.
Ίσως να φταίει που επέλεξα το ίδιο «χρώμα».
Θέλω ξανά όλα να γίνουν όπως ήταν πρώτα
αλήθεια γίνονται θαύματα ακόμα;

Στεναχωριέμαι, μαραζώνω και αυτό δεν το «σηκώνω».
Προσπαθώ να ξεχαστώ, να μην το μελετώ.
Μα τα σημάδια βγαίνουνε στο σώμα μου επάνω
και εγώ τρομάζω και τείνω να το κοντρολάρω.

Αυτά και άλλα τη σκέψη μου θολώνουν
κάθε μέρα όλα αυτά με καταδιώκουν.

Η καρδιά μου ματώνει από ψυχολογική αιμορραγία
και εγώ είμαι μια άχρηστη νοσηλεύτρια.

Τα λόγια σκληρά μα έτσι μου φέρεται κι η ζωή
και άλλοι πολλοί θα συμφωνήσουν σε αυτή.
Η προσωπική δύναμη του καθενός πρέπει να «τραφεί»
να γίνει πιο ολοκληρωτική.

Δεν μου 'χει απομείνει τίποτα από αισθήματα βαθειά
όλα μοιάζουν και (μάλλον) είναι τόσο επιφανειακά.
Ο κόσμος μου άλλαξε εν τέλη ριζικά
και εγώ επιμένω να κάνω την «ξανθιά».

Και η καρδιά μου ματώνει και αιμορραγεί
μέχρι το αίμα της να πάψει να επαρκεί.
Ίσως να πάρει μήνες και χρόνια ίσως
μα θα 'ρθει η ώρα που θα δώσει τη χαριστική βολή.

"Fairytale " Alexander Rybak - Norge 2009

Από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια που έχω εθιστεί να ακούω τον τελευταίο καιρό. Το βιολί έκανε και πάλι το θαύμα του! Οι στίχοι απλοί και τόσο όμορφοι!!! Η φρεσκάδα και η νιότη του τραγουδιστή δίνουν έναν άλλο αέρα στο όλο σκηνικό. Ακόμα και το style του Alexander και η χορογραφία είναι πολύ προσεγμένα. Πολύ καλή δουλειά. Από τα πιο μελωδικά τραγούδια =)

«Θάλασσα πάρε και εμένα»

Θάλασσα, εσύ που όλα τα παίρνεις μακριά

πάρε και εμένα μια φορά
και πήγαινέ με στ’ ανοιχτά
εκεί που ο νους όλα τα ξεχνά
για να τ’ αφήσω πίσω.

Και άφησε με εκεί να καρτερώ
τις σκέψεις μου να ξεκαθαρίσω
ώστε όταν με το καλό με φέρεις πίσω
να ξέρω ποιον να ευχαριστήσω
και να τον ευγνωμονήσω.

Μικρή η ζωή πάνω στη γη
αν καθίσεις ν’ αναλογιστείς
τίποτα δεν μένει ζωντανό μέσα σε λίγα χρόνια
όλα πεθαίνουν και γεννιούνται ξανά μέσα από την πυρά
γίνονται χώμα και νερό μέσα σε αυλάκια σιωπηλά.


Και όταν θάλασσα μου με πάρεις από εδώ
να ξέρεις χάρη θα σου το χρωστώ
γιατί αυτό που αναζητώ
μόνο εσύ μπορείς να μου το δώσεις
το ξέρω είναι δύσκολο, μα δεν θα με προδώσεις.

Τόσα χρόνια σε κοιτώ και σου μιλώ και εσύ το ίδιο κάνεις
να ξέρεις πως χωρίς εσένα εγώ δεν ζω
για αυτό και σε αναζητώ όπου και αν είμαι
και αν λέω ψέματα μάρτυς μου ο Θεός
εξάλλου αργά ή γρήγορα
θα με κρίνει και Αυτός.

Και κάπου εδώ σε χαιρετώ
ευχαριστώ που μου κράτησες συντροφιά
έστω και νοητά.
Το ξέρουμε κι οι δυο πως θα έρθω να σε βρω σε τρικυμίες και φουρτούνες
για να παλέψουμε μαζί εσύ και εγώ και πάλι στη «Σκηνή».

«Αλληλοβοήθεια»

Όλοι μας θέλουμε να δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό με αυτό που καταπιανόμαστε. Θέλουμε να συναγωνιστούμε τους υπόλοιπους και να ακούσουμε το «Μπράβο!». Τί γίνεται όμως όταν στο παιχνίδι δεν παίζεις μόνος σου; Τότε σίγουρα πρέπει να μοιραστείς την επιτυχία ή αποτυχία με τον συμπαίκτη σου, άσχετα αν νιώθεις μέσα σου ότι εσύ έχεις δουλέψει, προσπαθήσει και κοπιάσει περισσότερο για το εκάστοτε αποτέλεσμα.

Στην συνεργασία, λοιπόν έχει πολύ μεγάλη σημασία η ομαδικότητα πάνω από όλα και η συνεργασία μεταξύ των παικτών. Σίγουρα δεν βρίσκονται όλοι στο ίδιο επίπεδο δυνάμεων, αλλά σκοπός είναι η αλληλοβοήθεια. Ακόμα και ο πιο μικρός, ο πιο ταπεινός, ο φαινομενικά ασήμαντος μπορεί να προσφέρει από μεριά του, σύμφωνα και με την ιστορία της ξυλομπογιάς που είχα σε προηγούμενή μου ανάρτηση. Για αυτόν το λόγο θα πρέπει να δίνουμε έδαφος στο συμπαίκτη μας. Να τον βοηθάμε και σε καμία περίπτωση να μην τον κατακρίνουμε συνέχεια στην προσπάθειά του. Ο καθένας μας προσπαθεί να ανταπεξέλθει και να φτάσει στο επίπεδο των συναδέλφων του. Δεν είναι σωστό λοιπόν να τον έχουμε να κάθεται συνέχεια στον πάγκο. Πρέπει να τον βάζουμε και αυτόν στο παιχνίδι ώστε να μάθει να αγωνίζεται πλάι μας. Εξάλλου αν αφιερώσεις λίγο χρόνο για να μάθεις στον συνάδελφό σου κάποια πράγματα που πιθανόν εσύ γνωρίζεις καλύτερα, τότε σίγουρα θα αισθάνεσαι και πιο ασφαλής από την επίδοσή του.

Το μόνο που χρειάζεται λοιπόν είναι το πνεύμα της ομαδικότητας. Χωρίς αυτό δεν έχει νόημα να συμμετέχεις στην ομάδα. Αν πάλι προτιμάς να εμπιστεύεσαι τις δικές σου δυνάμεις μόνο, γιατί με αυτό αισθάνεσαι πιο σίγουρος, τότε απλά δεν μπαίνεις στο παιχνίδι, αλλά κάνεις παιχνίδι μόνος σου.

...η επιστροφή.

Ήταν όλα υπέροχα...
Μα πιο πολύ υπέροχο από όλα
ήταν το ξημέρωμα δίπλα στη θάλασσα... : ))

Λίγο πριν την Έξοδο...

Και είμαστε λίγο μετά τις 10 το βράδυ. Η σημερινή μέρα είχε το άρωμα παλιών αναμνήσεων... Ακριβώς εκεί που δεν το περιμένεις μπορούν να σου εμφανιστούν από το πουθενά. Εγώ μετρώ 3 στον αριθμό και συνεχίζω...! Όλα βαίνουν καλώς προς στιγμήν και συνεχίζουμε ακάθεκτοι επί το έργον μας. "Η ώρα μπορεί να σου φέρει όσα δεν σου φέρνει ο χρόνος όλος" είχα γράψει μια φορά σε κάποια από τις (προσωπικές) ιστορίες μου. Εσύ απλά πρέπει να συνεχίζεις τον δρόμο σου. "Όλα στη ζωή σου έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις" και αυτό με κάνει διπλά ευτυχισμένη, διπλά χαρούμενη και διπλά ικανοποιημένη. (Φυσικά μόνο για τα μη δυσάρεστα γεγονότα). Αυτά λοιπόν μέχρι στιγμής. Σας αφήνω γιατί έχουμε να ετοιμαστούμε κιόλας ; )

Λουκριτία-σκάκι!! (Αρκάς 2)

~> Και αυτό έτσι για να ξεκινήσουμε ωραία τη μέρα μας ;)

Καλημέρα-καλημέρα!

Καλημέρα - καλημέρα όλη μέρα! Μια και καινούρια μέρα ξεκίνησε, όπως κάθε μέρα άλλωστε. Τί μας επιφυλάσσει κανείς δεν ξέρει. Η διαίσθησή μου, μου λέει ότι θα είναι μια φορτωμένη μέρα καθώς αυτό φάνηκε και από ένα πρωινό τηλεφώνημα για δουλειά, όπου με έκανε να σηκωθώ από το κρεβάτι μια και καλή. Αν και κοιμήθηκα αρκετά αργά χθες βράδυ ή αν θέλετε πολύ νωρίς σήμερα το πρωί. Όπως και να έχει ξεκίνησα το γνωστό «ψάξιμο» για το φόρτο των εργασιών που μας έχουν κυριολεκτικά κατακλύσει το τελευταίο εξάμηνο. Πραγματικά ένας πανικός. Να τρέχεις και να μην προλαβαίνεις. Α! Και τώρα που είπα για εργασίες θυμήθηκα και ότι τη Δευτέρα πρέπει να δηλώσουμε το θέμα της πρακτικής μας και πραγματικά δεν έχω ιδέα! Δεν ξέρω ποιο θέμα να διαλέξω αφού από τα προτεινόμενα κανένα δε με συγκινεί. Να δω τί θα κάνω και με αυτό. Ουφ! Άντε να τελειώνουμε και με αυτό το εξάμηνο, να αρχίσουμε πρακτική.

Χατζηγιάννης - Ανάποδα

Και αυτό το τραγουδάκι αφιερωμένο σε μια άλλη πολύ καλή μου φίλη που τον τελευταίο καιρό έχει ανάγκη από ξεκούραση. Υπομονή τελειώνουμε... ; )

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Όταν εσύ θα λες φύγε
τότε αχώριστη θα 'μια σκιά.

Και όταν ακούσω το έλα
τότε θα φύγω ξανά μακριά.

Και όταν εσύ θα λες όχι
σαν να ΄χω ακούσει το ναι θ' αντιδρώ.

Γιατί η καρδιά μου πια το 'χει
και έτσι απλά δεν θα υποταχτώ.

Μην αλλάξεις ποτέ... (Γιώργης Χριστοδούλου)

Ένα πολύ ωραίο τραγούδι που μου έστειλε μια φίλη μου την οποία γνωρίζω πολλά πολλά χρόνια... : )

"Mariposa on May Day"

Καλή Πρωτομαγιά σε όλους! Ένας μήνας μένει ακόμα πριν από το καλοκαίρι...!!!

...μέχρι την επόμενη φορά.

Καμιά φορά αναρωτιέμαι
πού πήγαν εκείνες οι στιγμές
τίποτα δεν απέμεινε
ωραίες εποχές.

Σαν ν’ άλλαξε κάτι ξαφνικά
χωρίς να ξέρω τί και πώς
μου φαίνονται όνειρα μακρινά
στη θάλασσα βουβός βυθός.

Οι εποχές γυρίζουν σαν τροχός
ανήμπορες να σταματήσουν
οι σκέψεις μου ντυμένες στο φως
αδυνατούν να υποχωρήσουν.

Και τότε γίνεται το μπαμ
και όλα χτίζονται ξανά
αξίζουν όμως όλα αυτά
ως την επόμενη φορά;

Η λευκή ξυλομπογιά

Μια φορά και έναν καιρό στο νησί του Ουράνιου Τόξου ζούσε μια λευκή ξυλομπογιά μαζί με τις αδελφές της. Μένανε μέσα στην κασετίνα ενός μικρού παιδιού. Κάθε μέρα το παιδί ζωγράφιζε πολύχρωμα τοπία, λουλούδια, δέντρα, πουλιά. Χρησιμοποιούσε όλα τα χρώματα, εκτός από το άσπρο. Μόλις άνοιγε την κασετίνα, η λευκή ξυλομπογιά τέντωνε το κορμί της και στεκόταν μπροστά από όλες τις αδελφές της. Το παιδί όμως, σπρώχνοντας την, έπαιρνε άλλοτε την κόκκινη κι άλλοτε τη γαλάζια. Μάταια πάσχιζε η λευκή να μπει στη ζωγραφιά. Ώσπου απογοητευμένη μια νύχτα αποφάσισε να δραπετεύσει.

Πήδησε πάνω από το τραπέζι, μετά στην καρέκλα, μετά στο πάτωμα. Πήγε στο διπλανό δωμάτιο. Εκεί ζούσανε οι νερομπογιές. Εξήγησε την κατάσταση και φώναξε όλες τις λευκές να την ακολουθήσουν. Έτσι κι έγινε. Βγήκαν στο δρόμο κι άρχισαν να τρέχουν. Πέρασαν από τα χρωματοπωλεία και πήραν όλα τα άσπρα χρώματα. Μπήκαν στα σούπερ-μάρκετ και φώναξαν όλα τα λευκά προϊόντα... Και για να μην σας τα πολυλογώ, εκείνο το βράδυ έφυγε από το νησί του Ουράνιου Τόξου όλο το άσπρο χρώμα, μα όλο, διότι, όπως πίστευε η μικρή ξυλομπογιά ήταν εντελώς άχρηστο.


Όμως τί κακό μεγάλο έγινε την άλλη μέρα! Έπιασε μια τρομερή κακοκαιρία. Η θάλασσα φουρτούνιασε, τα κύματα έσπαζαν στους βράχους, αλλά τί περίεργο, οι αφροί ήτανε μωβ! Σε λίγο άρχισε να χιονίζει κιόλας. Μα τί παράξενο! Το χιόνι ήταν κατακόκκινο και τα παιδιά δεν μπορούσαν να παίξουν χιονοπόλεμο. Κι ακόμη από εκείνη τη μέρα το γιαούρτι στα σούπερ-μάρκετ έγινε ροζ, το τυρί καφέ και το γάλα πορτοκαλί. Το πιο παράξενο ήταν τα μαλλιά των παππούδων: έγιναν καταπράσινα, κι οι καημένοι ήταν πολύ αστείοι. Όποιος τους έβλεπε γελούσε. Κανείς όμως δεν γελούσε με ανοιχτό στόμα, διότι όλα τα δόντια είχαν γίνει φούξια!


Φρίκη! Φρίκη, σας λέω. Οι ζωγράφοι δεν ήξεραν τί να κάνουν. Οι επιστήμονες προσπαθούσαν να εξηγήσουν το φαινόμενο. Τα παιδιά σταμάτησαν το σχολείο, γιατί όλα τα χαρτιά έγιναν μαύρα. Και γενικά τίποτα δεν πήγαινε καλά στο νησί του Ουράνιου Τόξου. Ώσπου μια μέρα τα παιδιά του νησιού αποφάσισαν να βρουν πάλι το λευκό χρώμα. Έψαξαν. Τίποτε. Ξαφνικά άκουσαν ένα λυπητερό τραγούδι:

Αχ, αλίμονο, θα πεθάνω.
Κανείς δεν θέλει να τον λευκάνω.
Είμαι το πιο άχρηστο χρώμα
και σίγουρα θα με φάει το χώμα.

Τα παιδιά έτρεξαν προς τη σπηλιά. Από εκεί ακουγόταν το μοιρολόι. Αντίκρισαν τότε τη μικρή ξυλομπογιά. Την πήραν στα χέρια τους και είπαν με λαχτάρα:
_Πού ήσουν, λοιπό, τόσο καιρό;
Έφυγες και γίναμε όλοι τόσο δυστυχισμένοι. Δίχως εσένα δεν μπορούμε να ζήσουμε. Τα πάντα έχουν αποσυντονιστεί. Το νησί μας έγινε άσχημο. Πού είσαι λοιπόν; Έλα μαζί μας. Γύρνα κοντά μας, λευκό χρώμα. Σε χρειαζόμαστε.


Η μικρή ξυλομπογιά τα’ χε χαμένα. Άκουγε καλά; Κι αυτή που νόμιζε ότι ήταν άχρηστη... Για να μην σας τα πολυλογώ, φίλοι μου, γύρισε πίσω η ξυλομπογιά και μαζί της όλο το άσπρο χρώμα. Η ζωή στο νησί βρήκε το κανονικό της χρώμα. Και όλοι κατάλαβαν από τότε πώς σ’ αυτή τη γη όλοι είναι χρήσιμοι. Κι ο πιο μικρός, κι ο πιο αδύναμος, να θέλει, μπορεί να προσφέρει τόσα πολλά. Μην το ξεχνάτε!

Υ.Γ. Έφτιαχνα κάποια έγγραφα στη βιβλιοθήκη μου και έπεσε στα χέρια μου ένα μηνιαίο περιοδικό που λαμβάνουμε τα τελευταία χρόνια. Το ξεφύλλισα και διάβασα την ιστορία. Μου άρεσε και την ανάρτησα. Τόσο απλά! :)

13 και συνεχίζουμε... *

Ο αριθμός συμβολικός και γρουσούζικους κατά το λαό. Κατά άλλους όμως όχι. Θα δούμε...

*Λίγα λεπτά πριν έκλεισα το τηλέφωνο. Μιλούσα με μία φίλη μου που ενώ είχαμε κανονίσει να βρεθούμε από κοντά χθες, της συνέβει κάτι άσχημο και δεν πραγματοποιήθηκε το ραντεβού. Μου εξιστορουσε λοιπόν την αιτία αυτής της αναβολής. Είχα μείνει αποσβολωμένη να την ακούω και να μην πιστεύω τί μπορεί να γίνει από τη μια στιγμή στην άλλη...

"_______"

Είναι η πρώτη φορά που δεν θέλω να γράψω κάτι συγκεκριμένο, ίσως να μην θέλω να γράψω και τίποτα απολύτως. Θέλω να αλλάξω μόνο διάφορα και προσπαθώ να τα βρω! Και μια που πέρασα από εδώ είπα να πω και ένα γεια. Γεια και χαρά λοιπόν, Κύριος Ανέστη!

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ!!! (Αρκάς 1)

Ο Αρκάς είναι άπαιχτος. Αυτό είναι ένα από τα καλύτερα που έχω διαβάσει! Εν καιρώ η συνέχεια... ; D

Πίστεψέ με και ακολούθησέ με

Στη σημερινή την τρέλα
στο αδιέξοδο αυτό, κοντά μου έλα
μπορούμε μαζί να καταφέρουμε πολλά
και ας μοιάζουν όλα μακρινά.

Είναι δύσκολοι οι καιροί
μα πρέπει να αντισταθείς εσύ
στην κατρακύλα των καιρών
και τη δύνη των εξουσιών.

Το ξέρω πως δεν είναι αντικειμενικό
το να αξίζεις και να είσαι στο υπό
αλλά μπορείς να το πολεμήσεις
έξυπνα αν λειτουργήσεις.

Κοίτα εμένα και πάρε και εσύ βήμα γοργό
να με ακολουθήσεις είναι το απλό
εγώ θα σου δείξω πως έχουν τα πράγματα εδώ
και από 'σένα περιμένω το ευχαριστώ.

Δύναμη μπορείς να έχεις εσωτερική
μα δεν φτάνει μοναχά αυτή
χρειάζεσαι πίστη στο Θεό
για να σε κρατάει ζωντανό.

Τούτα τα λόγια αν διαβάσεις
να ξέρεις να μην διστάσεις
να με ρωτήσεις ευθαρσώς
που πάω εγώ και που Αυτός.

Εδώ θα είμαστε μαζί
να σε προσέχουμε μικρή
γιατί είσαι πολύτιμο αγαθό
σε αυτό τον κόσμο τον μικρό.

Και άμα θελήσεις να ξεφύγεις
δικό σου δρόμο να ακολουθήσεις
εγώ θα είμαι εδώ
προσμένοντας για τον γυρισμό.

Αυτά λοιπόν από καρδιάς
για να σου μάθω να πολεμάς
τίποτε δεν είναι εύκολο και απλό
μα όλα πληρώνονται εδώ!

"Mulan - Reflection"

Look at me,
I will never pass for a perfect bride
or a perfect daughter.

Can it be
I’ m not meant to play this part?

Now I see that if I were truly to be myself
I would break my family’s heart.

Who is that girl I see
staring straight back at me?

Why is my reflection someone
I don’t know?

Somehow I cannot hide who I am,
though I’ve tried.

When will my reflection show
Who I am inside? (2)


Αυτό ήταν και είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια. Η μελωδία του, οι στοίχοι του, το συναίσθημα που μου βγάζει...
Κάποια μέρα θα ήθελα να μπορώ να το τραγουδήσω δίνοντας του αυτό το μοναδικό συναίσθημα. Κάποια μέρα ξέρω ότι θα τα καταφέρω.... ( ;

"Στου Παραδείσου τα σκαλιά"

Στου Παραδείσου τα σκαλιά
θα 'ρθω να σ’ αντικρύσω
για να σου πω πως Σ’ αγαπώ
θέλω κοντά σου πια να ζήσω.

Μα κοιτώ τον ουρανό
γεμάτο από αστέρια
και αυτά παρακαλώ
για να σε φέρουν σ 'εμένα.

Κοίτα μάτια μου πως φτάσαμε ως εδώ
με χίλια δυο
και όμως είμαστε ακόμα χωριστά
εσύ εκεί και εγώ έδώ.

Πονάω μα έχω το Θεό μου
και παρακαλώ να σε προσέχει
θέλω καλά να είσαι
και ας μην το ξέρεις.

Τι άλλο έχω πια να πω
και όμως τίποτα δεν είπα
έπονται πολλά
και ακόμα δεν ξεκίνησα.

Έτσι λοιπόν αποχωρώ
για λίγο, να ξεκουραστώ
και επανέρχομαι ξανά
δριμύτερος και δυνατός.

Μοιρολόι σε ζωντανό-νεκρό

Και τώρα σιωπή τριγύρω αντηχεί
εκεί που κείτονταν το πτώμα,
γιατί από αγγέλους ύδωρ έκλεψαν
και τ' άδειασαν στο χώμα.

Μα, κοίτα εδώ μικρή μου κόρη
πως άφησαν και αυτοί πνοή
τελευταίοι εδώ και εσύ μαζί
ουράνιοι παν γης σοφοί.

Είμαι μικρό παιδί και δεν ξεχνώ
τα λόγια εκείνα που μου πες Σ’αγαπώ.
Να ξέρεις είμαι εδώ και σε φιλώ,
από όλους τους διαβόλους, εγώ σε καρτερώ.

Και σαν μ’ αφήσεις να χαρώ
τα δυο σου χείλη να φιλώ
να ξέρεις θα έρθω να σε βρω
στου Παραδείσου τον γκρεμό.

Και όλα αυτά ξανά θα πω
για να θυμάσαι τί έχασες και τί εγώ.
Για αυτό θα έρθω πάλι μες του ονείρου τα κελιά
ν’ αρπάξω απ’ το στόμα σου όλα τα ουρλιαχτά.

Για ‘σένα μικρή μου κόρη εγώ θα ζω
για ‘σένα τώρα πέφτω για ν’ αναστηθώ
την καρδιά μου σου ‘δωκα από την αρχή
μη με κάνεις κουρέλι στην ψυχή.

Και ‘κει που έλεγαν το θρήνο οι γυναίκες
ξάφνου ανοίγει ο ουρανός και χαλάει η πλάση
ποτέ δεν ξανακούστηκε θρήνος για ζωντανό,
αλήθεια μήπως μου κάνει πλάκα ο Θεός;

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΙΤΛΟ...(!) ?

Πραγματικά νομίζω ότι κανένας τίτλος δεν είναι ικανός να περιγράψει τη σημερινή μου μέρα ή καλύτερα την χθεσινή αφού ήδη ξημερώνει η καινούρια.

Πρωί-πρωί γενική καθαριότητα όπως κάθε Κυριακή με την αδερφή μου να βοηθάει και τη μαμά να πετάει τη φοβερή ατάκα: «Γιατί δεν τραγουδάτε σήμερα?». «Γιατί δεν έχουμε όρεξη», να απαντάμε ομόφωνα. «Γιατί σ' αρέσει?», την ρωτάω εγώ. «Ναι(!)», μου απαντάει. Καλά, θα μου πεις πού βρίσκεις το περίεργο. Αν ήξερες τη μητέρα μου ίσως καταλάβαινες καλύτερα...

Επιτέλους τελειώνω και αρχίζω να ετοιμάζομαι για το ραντεβού της εργασίας-παρουσίασης που έχουμε μέσα σε όλα τα άλλα για αυτό το εξάμηνο. Κάααποια στιγμή φτάνω και στον προορισμό μου και εκεί αρχίζει η ουσία της ημέρας...

...το τραπέζι έτοιμο στρωμένο με τα επίσημα σερβίτσια και τις ωραίες κίτρινες χαρτοπετσέτες με περίτεχνο τρόπο τοποθετημένες στο πρώτο πιάτο της σαλάτας. Τί ωραίο θέαμα. Σαν σε εστιατόριο πολυτελείας που βλέπω στις ταινίες. Το φαγητό εξαίρετο και η συζήτηση άκρως ενδιαφέρουσα και εποικοδομητική. Κάπου εκεί αναφωνώ το θαυμασμό μου για ένα αντικείμενο που μου τράβηξε την προσοχή και μου κάνει εντύπωση η ουδέτερη αντίδραση των άλλων. Συνεχίζω ακάθεκτη...

Κάποια στιγμή τελειώνουμε και αποσυρόμαστε στα ιδιαίτερα για την έναρξη της αιτίας του ερχομού μου. Όλα χαλαρά και ωραία με ευχάριστα και ενδιαφέροντα διαλείμματα θα έλεγα, αφού μπορείς να μάθεις πράγματα που συμβαίνουν κάτω από τη μύτη σου και δεν τα έχεις πάρει πρέφα. Η ώρα κυλάει γρήγορα και γύρω στις 5 και κάτι επιστρέφουμε στην κουζίνα για καφεδάκι και κους-κους. Ο καφές ιδιαίτερος και πολύ ωραίος. Τα γλυκά ποικίλα και νόστιμα και η κουβάντα να έχει πάρει φωτιά! Φιλοσοφίες, καίρια ζητήματα, απόψεις ζωής, χαρακτήρες ανθρώπων, φωτογραφίες από τα παλιά και τόσα άλλα χαριτωμένα και καθημερινά που όμως είναι ικανά να σε φέρουν κοντά με τον άλλον και να σε «δέσουν» μαζί του για μια ολόκληρη ζωή. Όλα είναι πιθανά και όλα είναι απίθανα.

«...σου έχει συμβεί ποτέ να επιθυμήσεις κάτι ή να πεις τί ωραία θα ήταν αν το είχα, αν το δοκίμαζα, αν το αγόραζα, αν..., αν... Και άλλα τέτοια και μετά να βλέπεις ότι αυτό που λαχταρούσες ή σου άρεσε ή σου τράβηξε την προσοχή σου το έκαναν δώρο ή το βρήκες μπροστά σου ή το απέκτησες τελικά εκεί που δεν το περίμενες?» αυτό τους είπα σε κάποια στιγμή. Και μου έχει συμβεί τόσες φορές, επειδή ίσως η όλη μου σκέψη ήταν καλοπροαίρετη, χωρίς ίχνος υλιστικού εγωισμού. Συμφώνησαν μαζί μου λέγοντάς πως αυτό είναι δυνατόν να συμβαίνει, αλλά όχι σε όλους τους ανθρώπους, γιατί δεν σκεφτόμαστε όλοι με αυτόν τον τρόπο.

Κάποια στιγμή επιστρέψαμε για να συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε, αλλά μόνο αυτό δεν κάναμε. Φωτογραφίες, βίντεο, χαμός... Θυμηθήκαμε, νοσταλγήσαμε, σχολιάσαμε, γελάσαμε, μελαγχολήσαμε, εντέλει ξεχαστήκαμε τελείως με τις υποχρεώσεις μας. Η ώρα κόντευε 10 και μισή. Ήταν ώρα να γυρίσω σπίτι μου. Και να σου εκεί τσουπ έπαθα ΣΟΚ!!!

Ποτέ δεν πίστευα ότι μέσα σε ελάχιστες ώρες είχα βγει αληθινή. Το δώρο που δέχτηκα ήταν αυτό μου τράβηξε την προσοχή λίγες ώρες νωρίτερα. Είχα πέσει από τα σύννεφα! Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Απέκτησα κάτι που δήλωσα ότι μου άρεσε χωρίς να περιμένω ότι θα μου το δωρίζανε αργότερα. Ζήτησα να γυρίσω στην κουζίνα για να το τσεκάρω ότι ήταν ακόμα εκεί στη θέση που το άφησα. Το είδα με τα μάτια μου! Ήταν εκεί στη θέση που το είχα αφήσει. Εξάλλου ήταν Κυριακή και τα μαγαζιά ήταν κλειστά. Μόνο με διάρρηξη θα μπορούσε να το πάρει. Και πριν στο καφέ τους διηγούμουν πως κάτι που σου τραβά την προσοχή μπορείς χωρίς να το περιμένεις να γίνεται δικό σου. Έπαθα την πλάκα της ζωής μου, αλήθεια! Άρχισα να τους αραδιάζω για μάγια και πνεύματα. Μου εξηγούσαν κάτι για κβαντικές θεωρίες και λοιπά φιλοσοφικά. Τα έβλεπα όλα με τα μάτια μου να συμβαίνουν μπροστά μου και δεν το πίστευα. Κάπου εκεί άρχισα να ξαναζώ τις τελευταίες σκηνές και τότε κατάλαβα την δικαιολογημένη τελικά συμπεριφορά τους στο γεύμα. Άρχισα να γελάω και να κλαίω μαζί. Όλα έμοιαζαν απίστευτα και όμως αληθινά. Η ζωή είχε παίξει ευχάριστα μαζί μου για ακόμα μία φορά.

Αφού τους ευχαρίστησα πολλές φορές για όλα όσα μου έχουν προσφέρει κατά καιρούς και τους είπα το πόσο τους είμαι ευγνώμων, τους καληνύχτισα...

12 και μισή και είμαι πλέον σπίτι. Το «μαγικό» κουτί το έκλεισα με ζελοτέιπ αφού πρώτα το «έγραψα». «Αυτό για εμένα θα είναι το πρώτο μου αντικείμενο στο δικό ΜΟΥ σπίτι και θα έχει μια υπέροχη ιστορία να διηγούμαι όπως εσύ μου είπες τόσες πολλές και όμορφες σήμερα». Έτσι σας είπα, έτσι σου είπα. Τα συναισθήματα είναι αμοιβαία και σπάνια στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Μαζί μπορούμε να καταφέρουμε περισσότερα από ότι μόνοι μας. Το ξέρουμε πλέον πως αρχίζει μια καινούρια μέρα για όλους μας.


Πάντα θα είμαι εδώ,

Mariposa : )

Απολογισμός της εβδομάδας

Χμ... Για να σκεφτώ πώς πέρασα την τελευταία εβδομάδα...

Α, ναι πρώτα από όλα μας φόρτωσαν με ένα σωρό εργασίες ακόμα δεν αρχίσαμε. Πφ πφ πφ... Τελευταίο θεωρητικό εξάμηνο και θα το «γλεντήσουμε» μου φαίνεται... lol

Μετά πήγα μια πολύ ωραία μονοήμερη εκδρομούλα στη Λαμία μαζί με καλή παρέα όπου πέρασα απλά Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Α. Είχε και μία ευχάριστη έκπληξη για εμένα(!) Αν και ξενυχτισμένη και κουρασμένη, τα ξέχασα όλα και ξεκουράστηκα μια και καλή το βράδυ που γύρισα σπίτι. Και αυτό το βράδυ, τι γλυκό που ήταν. Είχε άρωμα καλοκαιριού. Όταν έφτασα σπίτι περιττό να σας πω ότι αφού έκανα και μπάνιο έπεσα σαν κοτόπουλο! Χεχε

Την επομένη όλα έμοιαζαν διαφορετικά. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, απλά μετά την πρώτη «γεύση» τους ή την πρώτη εντύπωση, ανακαλύπτεις αυτό που κρύβεται κάτω από το πέπλο μυστηρίου όπου μέχρι τότε μπορείς μόνο να το διαισθάνεσαι χωρίς να έχεις αποδείξεις. Όπως και να έχει όλα μέσα στη ζωή είναι και πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε.

Και συνεχίζουμε στο απίστευτο, από όλες τις απόψεις, διημεράκι μας. Το κλασσικό - εικονογραφημένο μας πλέον του τετάρτου χρόνου όμως. Καλά δεν θα αναφερθώ για χθες, γιατί απλά το σήμερα ήταν ισοπεδωτικό (με την καλή έννοια). Αν και μεγάλωσα, χάρης μιας πρώην φίλης, σε τέτοιο μέρος και φυσικά είχα μόνο εκείνο ως μέτρο σύγκρισης, το σημερινό με έκανε να αναπολήσω, αλλά και να σκεφτώ για ακόμα μία φορά περί ζωής γενικότερα από μία άλλη σκοπιά και οπτική γωνία όμως. Εκείνη της πείρας ή της τσατσάρας που αποκτά κανείς όταν πια δεν έχει μαλλιά για να χτενίσει. Και αν δεν καταλάβατε ακόμα εννοώ εκείνης της πείρας που μπορεί να σου δώσει συμβουλές ζωής, αλλά ποτέ μην ξεχνάς ότι η ζωή και τα χρόνια περνάνε και οι αλλαγές διαδέχονται η μία την άλλη και όλα αυτά πρέπει να συνυπολογίζονται στη λήψη μιας απόφασης.
Πάντως δεν έχω παράπονο. Και ταξιδάκι με πήγανε, έστω και νοητά και στις ρίζες μου με γυρίσαμε και στον εαυτό μου με επαναπροσδιορίσανε. Είδατε τί μπορεί κανείς να λάβει από εκεί που δεν το περιμένει?

Και μετά από την 1η επίσημη εβδομάδα έναρξης ή τη 2 ανεπίσημη (για δικούς μου λόγους), μπορώ να δηλώσω σίγουρα με βεβαιότητα ότι μόλις αρχίσαμε και έχουμε πολλά όμορφα και ενδιαφέροντα να περάσουμε μαζί. Δεν σας το έχω πει και δεν το λέω γενικότερα αλλά όπως μου υπενθύμισαν σήμερα πρέπει ακόμα και στους δικούς μας ανθρώπους καμιά φορά να εκδηλώνουμε την αγάπης και η δικιά μου αγάπη αν και δίνεται απλόχερα σε όσους την αναζητούν ή σε όσους εγώ επιλέγω είναι κάτι από τα πολυτιμότερα αγαθά που έχω να προσφέρω. Σας αγαπώ. Με τον δικό μου τρόπο βέβαια, αλλά σας αγαπώ και για αυτό θέλω να σας βλέπω να χαμογελάτε για να μπορώ να χαμογελάω και εγώ μαζί σας.

Την καληνύχτα μου σου δίνω
και την σκέψη μου σου στέλνω.
Άμα θελήσεις να με βρεις
το ξέρεις πως είμαι εδώ και περιμένω.

1 Χρόνος, 1 μήνας μετά

Πότε πέρασε ένας χρόνος? Πώς πέρασε ένας μήνας?

Οι σκηνές περνάνε από το μυαλό μου σαν κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνίστρια τον ίδιο μου τον εαυτό. Πόσα έζησα τον τελευταίο χρόνο αλήθεια? Ο χρόνος έκλεισε τον κύκλο του ακριβώς σαν σήμερα ή σαν χθες, αν θέλουμε να είμαστε πιο τυπικοί. Έμαθα, είδα, άκουσα, πέρασα, βίωσα, γεύτηκα, ξεπέρασα τόσα πολλά και όμως είμαι ακόμα εδώ για τα επόμενα που θα έρθουν. Ίσως όλα αυτά ήταν ένας προάγγελος για το τι θα επακολουθήσει που σίγουρα θα είναι πιο ανώτερα σε δύναμη, πόνο, δάκρυ, επιτυχία, απογοήτευση, αγώνα. Είναι τόσα πολλά αυτά για τα οποία θα ήθελα να μιλήσω, αλλά σίγουρα κάποια στιγμή θα γίνει και αυτό...

Ο τελευταίος μήνας δεν ήταν από τους καλύτερους μου, το αντίθετο θα έλεγα μάλιστα. Το τίμημα βαρύ. Το μάθημα μεγάλο. Ω, ναι πολύ μεγάλο. Πριν δυο-τρεις εβδομάδες είχα βγει για καφέ με μία φίλη μου που είχα να τη δω πάρα πολύ καιρό, αλλά μαθαίνω σχεδόν καθημερινά νέα της. Αυτή η φίλη μου λοιπόν μου είπε το εξής πάνω στην κουβέντα που είχαμε. Μαρία, μου λέει, να ξέρεις ότι οι έξυπνοι άνθρωποι μαθαίνουν από τα λάθη των άλλων. Μόλις το άκουσα εγώ σάστισα. Με έβαλε σε σκέψεις. Ποτέ μου μέχρι τώρα δεν είχα ακούσει κάτι τέτοιο. Αυτό που ήξερα και από πρώτο χέρι μάλιστα ήταν ότι οι (έξυπνοι) άνθρωποι μαθαίνουν από τα λάθη τους. Δεν ξέρω αν έχει δίκιο ή αν ισχύουν και τα δύο. Αυτό που ξέρω εγώ είναι εμένα! Και αυτό που πέρασα εγώ τον τελευταίο μήνα δεν θα το ευχόμουν ούτε στον χειρότερο εχθρό μου!! Θέλω να ελπίζω πώς στην περίπτωσή μου θα ισχύσει το «τέλος καλό, όλα καλά». =)

Το τριήμερο για εμένα ήταν το «δώρο» μου. Πέρασα πολύ ωραία αν και δεν κοιμήθηκα όσο θα ήθελα. Βέβαια το καλό ήταν πως μπορούσα να βλέπω την αυγή πριν κοιμηθώ. Το είχα ανάγκη να ξεφύγω για λίγο. Έστω και για λίγες μέρες. Είδα χιόνι. Είδα θάλασσα. Είδα αγαπημένα μου πρόσωπα. Είδα κατάματα τον εαυτό μου. Χόρεψα, γέλασα, περπάτησα, διασκέδασα και έμαθα...

Σήμερα η μέρα είναι ηλιόλουστη. Ο ήλιος σε ξεγελάει να ντυθείς ελαφριά, αλλά τα δόντια του σε κάνουν να τυλίγεσαι στο παλτό ή το μπουφάν σου. Τα επεισόδια σήμερα το πρωί στον σταθμό της Κηφισιάς σε βγάζουν εκτός προγράμματος αλλά εσύ συνεχίζεις ακάθεκτη τον δρόμο σου. Στη σχολή όλα μοιάζουν μουδιασμένα και νωθρά, αλλά ξεκινάς με νέα καλοκαιρινή και ανανεωμένη διάθεση. Εξάλλου τί θα έχουμε να θυμόμαστε αν δεν συμβαίνουν και αυτά καλή μου _ _ _ _ ?

Μια ιστορία Αγάπης <3

Κάποτε υπήρχε ένα αγόρι που αγαπούσε πολύ ένα κορίτσι. Και το κορίτσι αγαπούσε το ίδιο το αγόρι. Ήταν αληθινή αγάπη, τέτοια που σπάνια συναντά κανείς στις μέρες μας.

Το κορίτσι ήταν πολύ όμορφο. Είχε ξανθιά μακρυά μαλλιά σαν μετάξι που χρυσάφιζαν κάτω από το φως του ήλιου. Της άρεσε να στολίζει τα μαλλιά της με όμορφες κορδέλες, αλλά δεν είχε χρήματα να τις αγοράσει και για αυτό τα στόλιζε με λουλούδια που έκοβε.
Το αγόρι ήταν ευγενικό, αλλά πολύ φτωχό. Ήταν ορφανό και το μόνο που είχε να του θυμίζει τους γονείς του ήταν ένα ρολόι του πατέρα του από αυτά τα παλιά τα ωραία με τις αλυσίδες που τα έβαζαν στις τσέπες. Το αγαπούσε πολύ αυτό το ρολόι αν και του έλειπε η χρυσή του αλυσίδα.

Και τα δύο παιδιά αγαπιόντουσαν πολύ και είχαν τρυφερά και αγνά συναισθήματα ο ένας για τον άλλον. Το όνειρό τους ήταν να ζήσουν για πάντα μαζί και αγαπημένοι.

Έφτασε ο καιρός και σε μία εβδομάδα ήταν η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Ήταν μια ξεχωριστή γιορτή και για τα δύο παιδιά και η πρώτη που θα περνούσαν μαζί. Από μέρες σκέφτονταν τί δώρο θα κάνει ο ένας στον άλλον. Ήθελαν να πάρουν ο καθένας τους κάτι πραγματικά ξεχωριστό που να αρέσει στον άλλον και να δείχνει την αγάπη προς το πρόσωπό του. Δεν είχε όμως κανένας τα χρήματα για ένα τέτοιο δώρο...

Στις 14 Φεβρουαρίου, όταν τα δύο παιδιά συναντήθηκαν, αντάλλαξαν τα δώρα τους.
Το κορίτσι είχε πάρει στο αγόρι τη χρυσή αλυσίδα για το ρολόι που τόσο αγαπούσε. Το αγόρι τρελάθηκε όταν την είδε. Ρώτησε το κορίτσι πώς κατάφερε να την αγοράσει. Εκείνη του απάντησε πως απλά έκοψε και πούλησε τα μαλλιά της. Τότε το αγόρι που είχε μείνει έκπληκτος της απάντησε ότι δεν την χρειαζόταν πια, γιατί είχε πουλήσει το ρολόι για να αγοράσει τις κορδέλες που τόσο λαχταρούσε...

Αγκαλιάστηκαν, φιλήθηκαν, αργότερα παντρεύτηκαν και έζησαν πολύ ευτυχισμένοι μαζί για πάντα.

*Την ιστορία αυτή μας την είχε διηγηθεί μία καθηγήτρια στο γυμνάσιο. Το μόνο που άλλαξα ήταν η γιορτή για τον Άγιο Βαλεντίνο. Δεν θα σχολιάσω τίποτα για τη γιορτή. Τουλάχιστον όχι ακόμα...

Σπασμένο καράβι, Δημήτρης Μπάσης

Αυτό το τραγούδι με ταξιδεύει. Η μουσική είναι το κάτι άλλο...
Αχ...

Μπαρότσαρκα στο Μικρολίμανο

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Η βραδιά σήμερα είχε μπαρότσαρκα στον Πειραιά και συγκεκριμένα στο Μικρολίμανο, οδός Κουμουνδούρου (αν ενθυμούμαι καλώς). Γυναικοπαρέα, κουτσομπολιό και ποτάκι, αν και εγώ δεν ήπια (τώρα τελευταία έχω κόψει τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια), γιατί δεν είχα και ιδιαίτερη όρεξη, με ζάλισε και η διαδρομή: Πεύκη-Πειραιάς, οπότε αρκέστηκα στο milkshake μου. Το άκυρο τελείως! Χεχε

Εκεί που μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων γύριζα ενίοτε αφηρημένη στον κόσμο που μας περιτριγύριζε και τον παρατηρούσα. Πόση τελικά διαφορετικότητα και ανομοιομορφία υπάρχει τελικά στους ανθρώπους γύρω μας? Ο Θεός τα πάντα εν σοφία επίησε.

Αφού λοιπόν ήπιαμε έκαστος την παραγγελία του, βγήκαμε και περπατούσαμε κατά μήκος του πεζοδρομίου που υπήρχε δίπλα στα μαγαζιά προσπαθώντας να αντικρύσουμε τη θάλασσα μέσα από τις τζαμαρίες τους. Να, αυτά κάνουμε εμείς οι άνθρωποι και μετά μας φταίνε διάφορα. Πάμε και εκμεταλλευόμαστε όλες τις φυσικές ομορφιές και μετά ζητάμε και τα ρέστα.

Εγώ περπατούσα πιο πίσω από τις άλλες προσπαθώντας να αφουγκραστώ τις ομιλίες από τα μαγαζιά όταν κάποια από τις πόρτες τους άνοιγε και ένας κουστουμαρισμένος κύριος ή μία στολισμένη γκόμενα χαιρετούσε τους πελάτες. Κάθε τόσο σταματούσαμε την πορεία μας στο στενό πεζοδρόμιο «καβαλημένο» από τις ακριβές μηχανές καθώς παρέες ανθρώπων έρχονταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Κάπου εκεί γύρω λάμβανε χώρα και ένας καβγάς μεταξύ δύο μαγαζάτορων για μία θέση parking. Δεν είχα όρεξη για φωνές και βρισιές οπότε συνέχισα τον δρόμο μου.

Αποφασίσαμε να καθίσουμε να φάμε κάτι «βρώμικο». Αλήθεια club σάντουιτς με πίτα και γύρο έχετε δοκιμάσει ποτέ? Εγώ αποπειράθηκα σήμερα για πρώτη φορά. Δεν ήταν άσχημο, αλλά μετάνιωσα που δεν πήρα τα καλαμάκια μου ως συνήθως.

Πάλι πίσω στο γνωστό πλέον πεζοδρόμιο να κόβουμε βόλτες. Τα ορθάδικα και τα διάφορα clubs είχαν «κρεμάσει» τις ταμπέλες τους «ανοίξαμε και σας περιμένουμε», ενώ οι πορτιέρηδες είχαν πάρει τις θέσεις τους πίσω από τις ταμιακές τους μηχανές. Αλήθεια πώς έχει καταντήσει έτσι η διασκέδαση? Να περιμένεις στην ουρά να πληρώσεις την είσοδο αφού σε «κόψουν» πρώτα και μετά να στριμωχθείς όρθιος το πιο πιθανό σαν σαρδέλα, όπως καλή ώρα σε ώρα αιχμής σε λεωφορείο στην Κηφισίας με κάθε λογής ανθρώπους πάσης φύσεως εθνικότητας, ενώ χοροπηδώντας προσπαθείς να χορέψεις. Για να μιλήσεις δεν το συζητώ. Καλύτερα να εξασκηθείς στα νοήματα ή να πας κάπου αλλού, εξάλλου δεν είσαι εκεί για συζητήσεις σωστά? Αλλά μετά θα μου πεις και εσύ εκεί δεν πηγαίνεις...

Κάθε τόσο και ενώ κόβαμε βόλτες, κεφάλια γύριζαν προς το μέρος μας. Άλλοι σχηματίζοντας σαρδόνια χαμόγελα, άλλοι με έκπληξη και απορία και άλλοι απλά παρατηρώντας μας. Παρατηρώ πως ο κόσμος έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία δέκα χρόνια. Θυμάμαι στο δημοτικό που κυκλοφορούσα μόνη μου χωρίς φόβο στους δρόμους. Μπορεί και να μην είχα την αίσθηση του φόβου τότε όπως σήμερα αλλά έχω την εντύπωση ότι ο κόσμος ήταν πιο αγνός. Σήμερα συναντάς κατά το πλείστον ανθρώπους κυνικούς, που σε προσβάλλουν, σου την «πέφτουν» στην ψύχρα, σε βλέπουν σαν κινητό θησαυροφυλάκιο ή σαν κομμάτι κρέας.

Κάποια στιγμή κρίναμε ότι ήρθε η ώρα να γυρίσουμε στα σπίτια μας. Πήγαμε στο λασπωμένο από τη βροχή προχθές αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Βάλαμε να ακούμε ρυθμό και να ’σου και το τραγούδι της Βίσση «...να πας μ’ όλες τις τσούλες της γης...» Χαχαχα Δεν το είχα ξανακούσει, μόνο μου το είχαν αναφέρει. Μεγάλη τραγικότητα(!)

Κοντεύαμε. Είχα πια φτάσει στο σπίτι μου. Τί μέρα και η σημερινή! Είχε τη γεύση της θάλασσας. Το μόνο πράγμα που με γαληνεύει και με ηρεμεί είναι αυτή. Μπορώ να κάθομαι και να κοιτάζω στον ορίζοντάς της ώρες καθώς θα χάνομαι στο ιριδίζον της μπλε χρώμα και θα μυρίζω γευόμενη την αλμύρα της και αυτή θα με ταξιδεύει όπου εγώ θέλω να πάω μέσα από τα όνειρά μου .

Αχ! Θάλασσά μου μαγική πάρε μαζί σου
να χαθώ στα κύματα που σκεπάζουν το κορμί μου.

Σε φιλώ αλμυρά,
Mariposa

''ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΕΓΩ''

Είμαι καλά για όσους ανησύχησαν για εμένα =]

Το τραγουδάκι αφιερωμένο για εσάς!!

Χρόνια που πέθαινα, χρόνια που τέλειωνα
ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ.
Όλα τα λάθη έχω στην πλάτη μου μα,
είμαι ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΕΓΩ.

Πεθαίνω για σένα...

Στον κόμβο Κηφισίας επάνω σου τρακάρω...

Πεθαίνω για σένα και ας είσαι απάτη
δεν μπα να είσαι ψέμα εγώ σε λέω αγάΑαπη.

_Τί έχει να δούμε?
_........................
_Ελληνικό θα πάμε να δούμε?
_Δεν έχει τπτ άλλο!!
_Είμαι κουρασμένη για να διαβάζω υπότιτλους.
_Καλά πάω να πιάσω σειρά μέχρι να αποφασίσετε!
_............................................
_............................................
_Άντε, τί να κάνω? Έλα μαζί μου.
_Το "πεθαίνω για σένα" για 4 άτομα.
_Έχει "σπαστές" θέσεις.
_Τί ώρα είναι η επόμενη προβολή?
_.......................................
_.......................................

μετά από καμιά ώρα...

_Αποφασίστε επιτέλους!
_....................................
_....................................
_Καλά πάω να πιάσω σειρά!
...................................................
_Το "Πεθαίνω για σένα" παρακαλώ.........
_Οκ
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

~> Πλάκα είχε. Εμένα πάντως μου άρεσε!
Καλό Μήνα!!! ;-)

Η δουλειά γίνεται παιχνίδι ;-D

Είμαι σε διάλειμμα από τη δουλειά, έχω internet, ακούω kiss, μιλάω στο face, και σκέφτομαι...
Σε μία εβδομάδα και κάτι αρχίζει η εξεταστική και δεν έχω αρχίσει ακόμα το διάβασμα (λόγω δουλειάς). Θα ζητήσω άδεια μου φαίνεται, αλλά από την άλλη μου αρέσει πολύ εδώ που είμαι τώρα. Μου αρέσει το μαγαζί, η υπεύθυνη, μπορώ να βλέπω τα e-mails από το pc που υπάρχει εδώ. Είναι το μοναδικό μαγαζί που παίζει μουσική που να "ακούγεται"!!! Πλέον έχω μία μικρή πείρα με τα πράγματα και έτσι μπορώ να εξυπηρετήσω τους πελάτες χωρίς να ρωτάω συνέχεια κάποιον άλλον. Είμαστε μόνο εγώ και η εκάστοτε υπεύθυνη εδώ, οπότε μπορώ να κάνω και πράγματα που σε άλλα μαγαζιά έκαναν άλλες κοπέλες πιο έμπειρες από εμένα. Με λίγα λόγια δηλαδή προτιμώ να δουλεύω εδώ, παρά να διαβάζω για την εξεταστική. Τί να κάνουμε όμως?!

<<Τέλος και Αρχή>>

Τέλος τα νοσοκομεία για αυτό το εξάμηνο. Από το πρωί στο τρένο σκεφτόμουν νοσταλγικά όλα αυτά που έχουμε περάσει σε αυτά. Εκεί κάναμε τις παρέες μας, εκεί αρχίσαμε να ξετυλίγουμε τους εαυτούς μας. Αυτά μας έφεραν πιο κοντά είναι η αλήθεια, γιατί αν περιμέναμε από τη σχολή... Όλα τα όμορφα κάποτε τελειώνουν. Κάπως έτσι και σήμερα αν και χωρίς να το περιμένουμε μάθαμε πως δεν χρειάζεται να τα επισκεφτούμε και αύριο, αφού είχαμε συμπληρώσει τις απαιτούμενες παρουσίες. Και εγώ να τους κυνηγάω για μία αναμνηστική φωτογραφία...!!!

Ο καιρός σήμερα από το πρωί έδειχνε πιο "γλυκός". Ίσως άρχισαν οι ζεστές μέρες. Βέβαια ποτέ δεν ξέρεις με τον καιρό.
Γυρνώντας στο τρένο και ακούγοντας παλιά και ωραία τραγούδια που έτυχε να πιάσω σε έναν σταθμό, αποκοιμήθηκα (κλασσικά) ενώ με "χτυπούσαν" οι ζεστές ακτίνες του ήλιου. Όταν πια κατέβηκα από το τρένο στο δρόμο για το σπίτι μου έχοντας τα ακουστικά ακόμα στα αυτιά μου κατάλαβα πως άλλαξε όλη η ψυχολογία μου. Με έπιασα να χαμογελάω και να χορεύω σχεδόν καθώς περπατούσα μία στη δεξιά και μία στην αριστερή λωρίδα του δρόμου, κυνηγώντας τις ακτίνες του ήλιου να με ζεστάνουν εσωτερικά και εξωτερικά.

Ναι, σήμερα είναι μία πολύ ωραία μέρα αν και κρύβει μια τρυφερή μελαγχολία ;-D

Τρίτη και 13!!!

Τρίτη και το ημερολόγιο δείχνει το νούμερο "13". Φοβερή μέρα η σημερινή, έτσι? Ή έτσι μας έχουν μάθει να πιστεύουμε από μικρά παιδιά. Παρακάτω παραθέτω μερικές προλήψεις:

-Η λεγόμενη "μαύρη γάτα"΄.
Η μαύρη γάτα στο σκοτάδι δεν φαίνεται εξαιτίας του χρώματος της και μπορείς να διακρίνεις μόνο τα μάτιας της. Άρα ήταν κάτι που φόβιζε τους ανθρώπους και είχε να κάνει με το κακό.

-Το κόψιμο των νυχιών το βράδυ.
Επειδή παλιά δεν υπήρχε το ηλεκτρικό φως, αλλά το καντήλι, πίστευαν ότι αν κόψεις τότε τα νύχια σου μπορεί να κόψεις και τα χέρια σου. Άλλη θεωρία είναι ότι επειδή τα χέρια θεωρούνται η τύχη σου, με το κόψιμο των νυχιών χάνεται η τύχη σου.

-Δεν πρέπει να ανάψει και 3ος στη σειρά με το ίδιο σπίρτο.
Σε έναν από τους δύο μεγάλους πολέμους (στον δεύτερο νομίζω) έτυχε να ανάψει κάποιος τσιγάρο με ένα σπίρτο, το έδωσε στον διπλανό του να ανάψει και αυτός και ο δεύτερος με τη σειρά του το πέρασε στον τρίτο. Τότε όμως είδαν τη φλόγα οι φλουροί και σκότωσαν τον τρίτο. Και έτσι έχει μείνει η φράση: "Ποτέ μην δίνεις να ανάψει τρίτος στη σειρά με το ίδιο σπίρτο". (για αναπτήρα μην με ρωτήσετε!!)

-Μην αφήνεις την τσάντα σου κάτω.
Γιατί πιστεύεται ότι χάνεις τα χρήματά σου!!!

Αυτά προς το παρόν. Για εμένα πάντως η Τρίτη και 13 μπορεί να είναι και από τις πιο τυχερές μου ημέρες ;-)

Συννεφιασμένη Καλημέρα

Άλλο ένα πρωί που με ξύπνησαν από τις οκτώ το πρωί. Σηκώνομαι και βλέπω έξω τον καιρό συννεφιασμένο, παντού υγρασία και κρύο. Ο ουρανός στα χρώματα του γκρι και του μπλε. Κοιτάζω τα δέντρα, μα δε σαλεύουν. Δεν υπάρχει αέρας που να τα κάνει να χορεύουν.
Πόσα τέτοια πρωινά έχω χαζέψει από το παράθυρό μου αλήθεια? Πόσα με περιμένουν ακόμα....


Τα χρόνια περνούν γρήγορα και δεν το καταλαβαίνουμε. Αν δεν χαίρεσαι τη στιγμή, χάνεις την ουσία της ζωής. Τί είναι η ζωή νομίζεις? Στιγμές είναι που πρέπει να τις ζεις χαρούμενος ή μη και να μην τις προσπερνάς.
Λοιπόν ξέρετε τί αναρωτιέμαι τώρα τελευταία? Σε όλους μας έχει περάσει κάποια στιγμή από το μυαλό να είμαστε εμείς οι ίδιοι αυτοί που δεν θα "υποταχθούν" στην κοινή πορεία όλων. Θα είμαστε εμείς που θα κάνουμε αυτό που πραγματικά επιθυμούμε. Αλλά δεν έχω γνωρίσει ακόμα κανέναν που να το έχει καταφέρει αυτό, γιατί πάντα όλοι μας καταλήγουμε να πράττουμε σύμφωνα λαμβάνοντας και άλλες παραμέτρους στη ζωή μας, είτε συναισθηματικούς, είτε προσωπικούς, είτε... Όταν σε "ευνουχίζουν" από νεαρή ηλικία, μετά είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να επαναπροσδιοριστείς.


Πιστεύετε στα όνειρα? Σε αυτά που βλέπετε το βράδυ στον ύπνο σας. Αλήθεια νομίζετε ότι μπορεί να είναι σημάδια του μέλλοντος ή αυτό που επιθυμείτε να γίνει, ή αυτό που φοβάστε ότι θα γίνει ή....
Εγώ σήμερα είδα κατά τρίτη ημέρα στη σειρά ένα παζλ ονείρων χωρίς συνοχή και λογική, αλλά θα μου πείτε έτσι δεν γίνεται τις περισσότερες φορές στα όνειρά μας? Ίσως επειδή είμαι αγχωμένη αυτήν την περίοδο. Ναι, ίσως για αυτό βλέπω όλα αυτές τις παράξενες εικόνες με τους παράξενους ανθρώπους. Και μάλιστα λένε ότι θυμόμαστε μόνο τα τελευταία όνειρα, αυτά δηλαδή που βλέπουμε λίγο πριν ξυπνήσουμε.


Αυτά προς το παρόν. Μοιάζουν σκόρπιες σκέψεις βέβαια, αλλά με μία προσεκτικότερη ανάγνωση θα καταλάβεις πόσο συνδέονται μεταξύ τους. Να είσαι πάντα καλά =]

"Κάθε αρχή και δύσκολη"

Τον τίτλο τον είχα σκεφτεί εδώ και μέρες, αλλά περίμενα την κατάλληλη στιγμή για να δημοσιεύσω την πρώτη μου επίσημη ανάρτηση μετά το καλωσόρισμα βεβαίως. Ήθελα να μην ξεκινήσω με κάτι πολύ σοβαρό ή πολύ φιλοσοφικό. Αντίθετα είχα κατά νου κάτι που θα με χαροποιούσε. Το κακό είναι ότι ενώ μεν το blog μπορεί να λειτουργήσει ως ημερολόγιο ή "ξέσπασμα" σκέψεων δεν μπορείς να το έχεις εύκαιρο ανά πάσα ώρα και στιγμή, με αποτέλεσμα να χάνεις αυτές τις στιγμές που είσαι σε θέση δημιουργίας. Και μετά δεν έχει νόμημα να γράφεις κάτι όταν πια έχει περάσει η επίδρασή του. Τουλάχιστον έτσι λειτουργεί με εμένα. Αρκετές φορές μπήκα στον πειρασμό να γράψω αλλά έπρεπε να πληρεί τον όρο: "εδώ και τώρα", με αποτέλεσμα να χαθούν αρκετά ωραία δημοσιεύματα. Δεν πειράζει θα έρθουν και άλλα και άλλα...
Τέσπα και αφού ξεκίνησα λίγο ανάποδα ας συνεχίσω έτσι. Η αφορμή μου σήμερα ήταν κάτι σαν το κερασάκι στην τούρτα που με ώθησε να γράψω. Καιρό, μήνες θα έλεγα είχα να νιώσω έτσι. Κάποια στιγμή πραγματικά ένιωσα σαν να ξαναζούσα σκηνές από το παρελθόν με άλλους πρωταγωνιστές και σε άλλο χώρο φυσικά, αλλά με το ίδιο θέμα. Τρόμαξα λίγο, κοιτάχτηκα κάποια στιγμή στον καθρέφτη. Είχα καιρό να με δω έτσι, από τότε... Η όλη μέρα ήταν κάπως. Κάπως από εκείνες τις μέρες που πέρασαν ή έτσι τουλάχιστον νόμιζα. Τελικά κατάλαβα ή καλύτερα συμπέρανα για άλλη μία φορά πώς ότι και να κάνω, όσο και να προσπαθήσω πάντα έτσι θα καταλήγει... Απλά πρέπει να το δεχτώ ή να το παραδεχτώ. Η ώρα όμως πέρασε. Κοντεύει πέντε ξημέρωμα Κυριακής. Πέντε ώρες πριν ήθελα να γράψω για το συμβάν. Τώρα απλά θέλω να φλυαρήσω.
Ας μιλήσω λοιπόν για την περασμένη Τετάρτη. Ήταν ωραία μέρα για εμένα ή τουλάχιστον αυτό μου έμεινε. Ήθελα να το αναρτήσω εκείνη τη μέρα, αλλά γιατί δεν το έκανα? Ίσως τελικά δεν μου δόθηκε η ευκαιρία. Ευκαιρία χρόνου, ησυχίας, μοναξιάς... Ήταν από τις μέρες που σκέφτομαι τί ωραία που έχω κι εσένα κι εσένα κτλ. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη όμως και συνεχίζω με άλλα.
Ας μιλήσουμε ή καλύτερα ας γράψω περί ανέμων και υδάτων. Αρχίζω να νυστάζω όμως και θέλω τόσα πολλά να πω... Δεν ξέρω, ίσως παραφέρθηκα λίγο, αλλά πραγματικά δεν ήθελα να αρχίσω έτσι, για άλλη μία φορά "με ανάγκασαν" και ξέρετε κάτι? Έχω κουραστεί να δίνω δεύτερες ευκαιρίες, να ζητάω συγγνώμη μόνο και μόνο επειδή δεν έχω την διάθεση να αντιδράσω, να σωπαίνω για να μην ενοχλούνται κάποιοι... Αλλά τί λέω? Βλακείες το ξέρω.
Παρακολούθησα τηλεόραση. Είχα να ξενυχτήσω χρόνια μαζί της βλέποντας τη μία ταινία μετά από την άλλη. Άκουσα και ένα-δύο τραγουδάκια. Χαμογελούσα και σκεφτόμουν όταν πήγαινα ακόμα σχολείο και περνούσα έτσι την ώρα μου. Βλέποντας τηλεόραση. Ήταν η μοναδική μου διασκέδαση. Τώρα έχω το κομπιούτερ μου το οποίο έχει αντικαταστήσει την παλιά και μοναδική μου διασκέδαση, αλλά βλέπω ότι σιγά-σιγά αρχίζω να το "απατάω" και αυτό. Βαριέμαι εύκολα τελικά.
Άλλο θέμα: Καμιά φορά δεν νομίζεις ότι η ζωή επαναλαμβάνεται? Εγώ αυτό το συναίσθημα προσπάθησα να περιγράψω σήμερα. Ότι και να κάνω πάντα όλα θα καταλήγουν ίδια. Σε κάθε αρχή ξεγιελιέμαι και πιστεύω πώς τα πράγματα θα είναι διαφορετικά, αλλά πάντα απογοητεύομαι. Και έχω κουραστεί πια. Δεν μπορώ άλλο. Αυτή τη φορά θα αφήσω τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους. Θα προσπαθήσω να αφοσιωθώ εκεί που "πρέπει". Ξέρεις κάτι? Ποιός? Εσύ, που με διαβάζεις άυτή τη στιγμή. Θα είσαι μάρτυρας μου από εδώ και πέρα για ότι γίνεται. Σε εσένα θα μιλάω έστω και με υπονοούμενα. Τώρα ξεκίνησα, μέχρι να βαρεθώ θα σου γράφω. Και κάτι τελευταίο. Κάποια πράγματα τα οποία ακούγονται από πολλούς καμιά φορά είναι το μόνο σου συμπέρασμα. Σημασία δεν έχει ποιος είσαι, αλλά πού μπορείς να φτάσεις, έτσι? Είπα φιλοσοφία ή μου ήρθε έμπνευση τώρα? Χμ, νομίζω κάπου το έχω ξανακούσει. Τί άλλο να πώ? Είπα τόσα πολλά που πλέον έχουν χάσει το νόημα τους. Και επειδή θυμήθηκα τώρα και ένα καλό θα το πω.
Στο γυμνάσιο ένας καθηγητής μας είχε πει κάποτε την εξής φράση: "Σου γράφω πολλά γιατί δεν έχω το χρόνο να σου γράψω λίγα", εννοούσε φυσικά ότι θέλει περισσότερο χρόνο να καθήσεις και να "μαζέψεις" τη σκέψη σου, από το να φλυαρήσεις ακατάπαυστα. Αυτά προς το παρόν. Ανούσια ή όχι, ενδιαφέροντα ή μη, δεν με νοιάζει. Επιλογή σου να τα διαβάζεις ή όχι. Αυτά είχα να πω και είπα. Η ώρα πέντε και μισή σχεδόν. Ώρα για ύπνο και σκέψεις, σκέψεις,...,σκέψεις,...

Να ΄μαι και εγώ!! =]

Καλή μέρα σε όλους σας!!! Είναι η 1 μου ανάρτηση και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό =]
Από σήμερα έχω και εγώ (επιτέλους) τον δικό μου χώρο ανάρτησης σκέψεων και ιδεών (σαν έκθεση μου ακούστηκε αυτό) και έχω σκοπό να τον εκμεταλλευτώ κατάλληλα. Καλή μου αρχή λοιπόν ;)