Μοιρολόι σε ζωντανό-νεκρό

Και τώρα σιωπή τριγύρω αντηχεί
εκεί που κείτονταν το πτώμα,
γιατί από αγγέλους ύδωρ έκλεψαν
και τ' άδειασαν στο χώμα.

Μα, κοίτα εδώ μικρή μου κόρη
πως άφησαν και αυτοί πνοή
τελευταίοι εδώ και εσύ μαζί
ουράνιοι παν γης σοφοί.

Είμαι μικρό παιδί και δεν ξεχνώ
τα λόγια εκείνα που μου πες Σ’αγαπώ.
Να ξέρεις είμαι εδώ και σε φιλώ,
από όλους τους διαβόλους, εγώ σε καρτερώ.

Και σαν μ’ αφήσεις να χαρώ
τα δυο σου χείλη να φιλώ
να ξέρεις θα έρθω να σε βρω
στου Παραδείσου τον γκρεμό.

Και όλα αυτά ξανά θα πω
για να θυμάσαι τί έχασες και τί εγώ.
Για αυτό θα έρθω πάλι μες του ονείρου τα κελιά
ν’ αρπάξω απ’ το στόμα σου όλα τα ουρλιαχτά.

Για ‘σένα μικρή μου κόρη εγώ θα ζω
για ‘σένα τώρα πέφτω για ν’ αναστηθώ
την καρδιά μου σου ‘δωκα από την αρχή
μη με κάνεις κουρέλι στην ψυχή.

Και ‘κει που έλεγαν το θρήνο οι γυναίκες
ξάφνου ανοίγει ο ουρανός και χαλάει η πλάση
ποτέ δεν ξανακούστηκε θρήνος για ζωντανό,
αλήθεια μήπως μου κάνει πλάκα ο Θεός;