Μπαρότσαρκα στο Μικρολίμανο

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Η βραδιά σήμερα είχε μπαρότσαρκα στον Πειραιά και συγκεκριμένα στο Μικρολίμανο, οδός Κουμουνδούρου (αν ενθυμούμαι καλώς). Γυναικοπαρέα, κουτσομπολιό και ποτάκι, αν και εγώ δεν ήπια (τώρα τελευταία έχω κόψει τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια), γιατί δεν είχα και ιδιαίτερη όρεξη, με ζάλισε και η διαδρομή: Πεύκη-Πειραιάς, οπότε αρκέστηκα στο milkshake μου. Το άκυρο τελείως! Χεχε

Εκεί που μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων γύριζα ενίοτε αφηρημένη στον κόσμο που μας περιτριγύριζε και τον παρατηρούσα. Πόση τελικά διαφορετικότητα και ανομοιομορφία υπάρχει τελικά στους ανθρώπους γύρω μας? Ο Θεός τα πάντα εν σοφία επίησε.

Αφού λοιπόν ήπιαμε έκαστος την παραγγελία του, βγήκαμε και περπατούσαμε κατά μήκος του πεζοδρομίου που υπήρχε δίπλα στα μαγαζιά προσπαθώντας να αντικρύσουμε τη θάλασσα μέσα από τις τζαμαρίες τους. Να, αυτά κάνουμε εμείς οι άνθρωποι και μετά μας φταίνε διάφορα. Πάμε και εκμεταλλευόμαστε όλες τις φυσικές ομορφιές και μετά ζητάμε και τα ρέστα.

Εγώ περπατούσα πιο πίσω από τις άλλες προσπαθώντας να αφουγκραστώ τις ομιλίες από τα μαγαζιά όταν κάποια από τις πόρτες τους άνοιγε και ένας κουστουμαρισμένος κύριος ή μία στολισμένη γκόμενα χαιρετούσε τους πελάτες. Κάθε τόσο σταματούσαμε την πορεία μας στο στενό πεζοδρόμιο «καβαλημένο» από τις ακριβές μηχανές καθώς παρέες ανθρώπων έρχονταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Κάπου εκεί γύρω λάμβανε χώρα και ένας καβγάς μεταξύ δύο μαγαζάτορων για μία θέση parking. Δεν είχα όρεξη για φωνές και βρισιές οπότε συνέχισα τον δρόμο μου.

Αποφασίσαμε να καθίσουμε να φάμε κάτι «βρώμικο». Αλήθεια club σάντουιτς με πίτα και γύρο έχετε δοκιμάσει ποτέ? Εγώ αποπειράθηκα σήμερα για πρώτη φορά. Δεν ήταν άσχημο, αλλά μετάνιωσα που δεν πήρα τα καλαμάκια μου ως συνήθως.

Πάλι πίσω στο γνωστό πλέον πεζοδρόμιο να κόβουμε βόλτες. Τα ορθάδικα και τα διάφορα clubs είχαν «κρεμάσει» τις ταμπέλες τους «ανοίξαμε και σας περιμένουμε», ενώ οι πορτιέρηδες είχαν πάρει τις θέσεις τους πίσω από τις ταμιακές τους μηχανές. Αλήθεια πώς έχει καταντήσει έτσι η διασκέδαση? Να περιμένεις στην ουρά να πληρώσεις την είσοδο αφού σε «κόψουν» πρώτα και μετά να στριμωχθείς όρθιος το πιο πιθανό σαν σαρδέλα, όπως καλή ώρα σε ώρα αιχμής σε λεωφορείο στην Κηφισίας με κάθε λογής ανθρώπους πάσης φύσεως εθνικότητας, ενώ χοροπηδώντας προσπαθείς να χορέψεις. Για να μιλήσεις δεν το συζητώ. Καλύτερα να εξασκηθείς στα νοήματα ή να πας κάπου αλλού, εξάλλου δεν είσαι εκεί για συζητήσεις σωστά? Αλλά μετά θα μου πεις και εσύ εκεί δεν πηγαίνεις...

Κάθε τόσο και ενώ κόβαμε βόλτες, κεφάλια γύριζαν προς το μέρος μας. Άλλοι σχηματίζοντας σαρδόνια χαμόγελα, άλλοι με έκπληξη και απορία και άλλοι απλά παρατηρώντας μας. Παρατηρώ πως ο κόσμος έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία δέκα χρόνια. Θυμάμαι στο δημοτικό που κυκλοφορούσα μόνη μου χωρίς φόβο στους δρόμους. Μπορεί και να μην είχα την αίσθηση του φόβου τότε όπως σήμερα αλλά έχω την εντύπωση ότι ο κόσμος ήταν πιο αγνός. Σήμερα συναντάς κατά το πλείστον ανθρώπους κυνικούς, που σε προσβάλλουν, σου την «πέφτουν» στην ψύχρα, σε βλέπουν σαν κινητό θησαυροφυλάκιο ή σαν κομμάτι κρέας.

Κάποια στιγμή κρίναμε ότι ήρθε η ώρα να γυρίσουμε στα σπίτια μας. Πήγαμε στο λασπωμένο από τη βροχή προχθές αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Βάλαμε να ακούμε ρυθμό και να ’σου και το τραγούδι της Βίσση «...να πας μ’ όλες τις τσούλες της γης...» Χαχαχα Δεν το είχα ξανακούσει, μόνο μου το είχαν αναφέρει. Μεγάλη τραγικότητα(!)

Κοντεύαμε. Είχα πια φτάσει στο σπίτι μου. Τί μέρα και η σημερινή! Είχε τη γεύση της θάλασσας. Το μόνο πράγμα που με γαληνεύει και με ηρεμεί είναι αυτή. Μπορώ να κάθομαι και να κοιτάζω στον ορίζοντάς της ώρες καθώς θα χάνομαι στο ιριδίζον της μπλε χρώμα και θα μυρίζω γευόμενη την αλμύρα της και αυτή θα με ταξιδεύει όπου εγώ θέλω να πάω μέσα από τα όνειρά μου .

Αχ! Θάλασσά μου μαγική πάρε μαζί σου
να χαθώ στα κύματα που σκεπάζουν το κορμί μου.

Σε φιλώ αλμυρά,
Mariposa