ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΙΤΛΟ...(!) ?

Πραγματικά νομίζω ότι κανένας τίτλος δεν είναι ικανός να περιγράψει τη σημερινή μου μέρα ή καλύτερα την χθεσινή αφού ήδη ξημερώνει η καινούρια.

Πρωί-πρωί γενική καθαριότητα όπως κάθε Κυριακή με την αδερφή μου να βοηθάει και τη μαμά να πετάει τη φοβερή ατάκα: «Γιατί δεν τραγουδάτε σήμερα?». «Γιατί δεν έχουμε όρεξη», να απαντάμε ομόφωνα. «Γιατί σ' αρέσει?», την ρωτάω εγώ. «Ναι(!)», μου απαντάει. Καλά, θα μου πεις πού βρίσκεις το περίεργο. Αν ήξερες τη μητέρα μου ίσως καταλάβαινες καλύτερα...

Επιτέλους τελειώνω και αρχίζω να ετοιμάζομαι για το ραντεβού της εργασίας-παρουσίασης που έχουμε μέσα σε όλα τα άλλα για αυτό το εξάμηνο. Κάααποια στιγμή φτάνω και στον προορισμό μου και εκεί αρχίζει η ουσία της ημέρας...

...το τραπέζι έτοιμο στρωμένο με τα επίσημα σερβίτσια και τις ωραίες κίτρινες χαρτοπετσέτες με περίτεχνο τρόπο τοποθετημένες στο πρώτο πιάτο της σαλάτας. Τί ωραίο θέαμα. Σαν σε εστιατόριο πολυτελείας που βλέπω στις ταινίες. Το φαγητό εξαίρετο και η συζήτηση άκρως ενδιαφέρουσα και εποικοδομητική. Κάπου εκεί αναφωνώ το θαυμασμό μου για ένα αντικείμενο που μου τράβηξε την προσοχή και μου κάνει εντύπωση η ουδέτερη αντίδραση των άλλων. Συνεχίζω ακάθεκτη...

Κάποια στιγμή τελειώνουμε και αποσυρόμαστε στα ιδιαίτερα για την έναρξη της αιτίας του ερχομού μου. Όλα χαλαρά και ωραία με ευχάριστα και ενδιαφέροντα διαλείμματα θα έλεγα, αφού μπορείς να μάθεις πράγματα που συμβαίνουν κάτω από τη μύτη σου και δεν τα έχεις πάρει πρέφα. Η ώρα κυλάει γρήγορα και γύρω στις 5 και κάτι επιστρέφουμε στην κουζίνα για καφεδάκι και κους-κους. Ο καφές ιδιαίτερος και πολύ ωραίος. Τα γλυκά ποικίλα και νόστιμα και η κουβάντα να έχει πάρει φωτιά! Φιλοσοφίες, καίρια ζητήματα, απόψεις ζωής, χαρακτήρες ανθρώπων, φωτογραφίες από τα παλιά και τόσα άλλα χαριτωμένα και καθημερινά που όμως είναι ικανά να σε φέρουν κοντά με τον άλλον και να σε «δέσουν» μαζί του για μια ολόκληρη ζωή. Όλα είναι πιθανά και όλα είναι απίθανα.

«...σου έχει συμβεί ποτέ να επιθυμήσεις κάτι ή να πεις τί ωραία θα ήταν αν το είχα, αν το δοκίμαζα, αν το αγόραζα, αν..., αν... Και άλλα τέτοια και μετά να βλέπεις ότι αυτό που λαχταρούσες ή σου άρεσε ή σου τράβηξε την προσοχή σου το έκαναν δώρο ή το βρήκες μπροστά σου ή το απέκτησες τελικά εκεί που δεν το περίμενες?» αυτό τους είπα σε κάποια στιγμή. Και μου έχει συμβεί τόσες φορές, επειδή ίσως η όλη μου σκέψη ήταν καλοπροαίρετη, χωρίς ίχνος υλιστικού εγωισμού. Συμφώνησαν μαζί μου λέγοντάς πως αυτό είναι δυνατόν να συμβαίνει, αλλά όχι σε όλους τους ανθρώπους, γιατί δεν σκεφτόμαστε όλοι με αυτόν τον τρόπο.

Κάποια στιγμή επιστρέψαμε για να συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε, αλλά μόνο αυτό δεν κάναμε. Φωτογραφίες, βίντεο, χαμός... Θυμηθήκαμε, νοσταλγήσαμε, σχολιάσαμε, γελάσαμε, μελαγχολήσαμε, εντέλει ξεχαστήκαμε τελείως με τις υποχρεώσεις μας. Η ώρα κόντευε 10 και μισή. Ήταν ώρα να γυρίσω σπίτι μου. Και να σου εκεί τσουπ έπαθα ΣΟΚ!!!

Ποτέ δεν πίστευα ότι μέσα σε ελάχιστες ώρες είχα βγει αληθινή. Το δώρο που δέχτηκα ήταν αυτό μου τράβηξε την προσοχή λίγες ώρες νωρίτερα. Είχα πέσει από τα σύννεφα! Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Απέκτησα κάτι που δήλωσα ότι μου άρεσε χωρίς να περιμένω ότι θα μου το δωρίζανε αργότερα. Ζήτησα να γυρίσω στην κουζίνα για να το τσεκάρω ότι ήταν ακόμα εκεί στη θέση που το άφησα. Το είδα με τα μάτια μου! Ήταν εκεί στη θέση που το είχα αφήσει. Εξάλλου ήταν Κυριακή και τα μαγαζιά ήταν κλειστά. Μόνο με διάρρηξη θα μπορούσε να το πάρει. Και πριν στο καφέ τους διηγούμουν πως κάτι που σου τραβά την προσοχή μπορείς χωρίς να το περιμένεις να γίνεται δικό σου. Έπαθα την πλάκα της ζωής μου, αλήθεια! Άρχισα να τους αραδιάζω για μάγια και πνεύματα. Μου εξηγούσαν κάτι για κβαντικές θεωρίες και λοιπά φιλοσοφικά. Τα έβλεπα όλα με τα μάτια μου να συμβαίνουν μπροστά μου και δεν το πίστευα. Κάπου εκεί άρχισα να ξαναζώ τις τελευταίες σκηνές και τότε κατάλαβα την δικαιολογημένη τελικά συμπεριφορά τους στο γεύμα. Άρχισα να γελάω και να κλαίω μαζί. Όλα έμοιαζαν απίστευτα και όμως αληθινά. Η ζωή είχε παίξει ευχάριστα μαζί μου για ακόμα μία φορά.

Αφού τους ευχαρίστησα πολλές φορές για όλα όσα μου έχουν προσφέρει κατά καιρούς και τους είπα το πόσο τους είμαι ευγνώμων, τους καληνύχτισα...

12 και μισή και είμαι πλέον σπίτι. Το «μαγικό» κουτί το έκλεισα με ζελοτέιπ αφού πρώτα το «έγραψα». «Αυτό για εμένα θα είναι το πρώτο μου αντικείμενο στο δικό ΜΟΥ σπίτι και θα έχει μια υπέροχη ιστορία να διηγούμαι όπως εσύ μου είπες τόσες πολλές και όμορφες σήμερα». Έτσι σας είπα, έτσι σου είπα. Τα συναισθήματα είναι αμοιβαία και σπάνια στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Μαζί μπορούμε να καταφέρουμε περισσότερα από ότι μόνοι μας. Το ξέρουμε πλέον πως αρχίζει μια καινούρια μέρα για όλους μας.


Πάντα θα είμαι εδώ,

Mariposa : )