...και η καρδιά ματώνει...

Είμαι μικρή ακόμα και κάνω λάθη που πονάνε
γιατί άραγε αυτά δεν σταματάνε;
Αναρωτιέμαι πού έφταιξα να μην ξανασυμβούν
αλλά αυτά ολοένα και καραδοκούν.

Ίσως να φταίει που είμαι ανώριμη ακόμα.
Ίσως να φταίει που επέλεξα το ίδιο «χρώμα».
Θέλω ξανά όλα να γίνουν όπως ήταν πρώτα
αλήθεια γίνονται θαύματα ακόμα;

Στεναχωριέμαι, μαραζώνω και αυτό δεν το «σηκώνω».
Προσπαθώ να ξεχαστώ, να μην το μελετώ.
Μα τα σημάδια βγαίνουνε στο σώμα μου επάνω
και εγώ τρομάζω και τείνω να το κοντρολάρω.

Αυτά και άλλα τη σκέψη μου θολώνουν
κάθε μέρα όλα αυτά με καταδιώκουν.

Η καρδιά μου ματώνει από ψυχολογική αιμορραγία
και εγώ είμαι μια άχρηστη νοσηλεύτρια.

Τα λόγια σκληρά μα έτσι μου φέρεται κι η ζωή
και άλλοι πολλοί θα συμφωνήσουν σε αυτή.
Η προσωπική δύναμη του καθενός πρέπει να «τραφεί»
να γίνει πιο ολοκληρωτική.

Δεν μου 'χει απομείνει τίποτα από αισθήματα βαθειά
όλα μοιάζουν και (μάλλον) είναι τόσο επιφανειακά.
Ο κόσμος μου άλλαξε εν τέλη ριζικά
και εγώ επιμένω να κάνω την «ξανθιά».

Και η καρδιά μου ματώνει και αιμορραγεί
μέχρι το αίμα της να πάψει να επαρκεί.
Ίσως να πάρει μήνες και χρόνια ίσως
μα θα 'ρθει η ώρα που θα δώσει τη χαριστική βολή.