"Κάθε αρχή και δύσκολη"

Τον τίτλο τον είχα σκεφτεί εδώ και μέρες, αλλά περίμενα την κατάλληλη στιγμή για να δημοσιεύσω την πρώτη μου επίσημη ανάρτηση μετά το καλωσόρισμα βεβαίως. Ήθελα να μην ξεκινήσω με κάτι πολύ σοβαρό ή πολύ φιλοσοφικό. Αντίθετα είχα κατά νου κάτι που θα με χαροποιούσε. Το κακό είναι ότι ενώ μεν το blog μπορεί να λειτουργήσει ως ημερολόγιο ή "ξέσπασμα" σκέψεων δεν μπορείς να το έχεις εύκαιρο ανά πάσα ώρα και στιγμή, με αποτέλεσμα να χάνεις αυτές τις στιγμές που είσαι σε θέση δημιουργίας. Και μετά δεν έχει νόμημα να γράφεις κάτι όταν πια έχει περάσει η επίδρασή του. Τουλάχιστον έτσι λειτουργεί με εμένα. Αρκετές φορές μπήκα στον πειρασμό να γράψω αλλά έπρεπε να πληρεί τον όρο: "εδώ και τώρα", με αποτέλεσμα να χαθούν αρκετά ωραία δημοσιεύματα. Δεν πειράζει θα έρθουν και άλλα και άλλα...
Τέσπα και αφού ξεκίνησα λίγο ανάποδα ας συνεχίσω έτσι. Η αφορμή μου σήμερα ήταν κάτι σαν το κερασάκι στην τούρτα που με ώθησε να γράψω. Καιρό, μήνες θα έλεγα είχα να νιώσω έτσι. Κάποια στιγμή πραγματικά ένιωσα σαν να ξαναζούσα σκηνές από το παρελθόν με άλλους πρωταγωνιστές και σε άλλο χώρο φυσικά, αλλά με το ίδιο θέμα. Τρόμαξα λίγο, κοιτάχτηκα κάποια στιγμή στον καθρέφτη. Είχα καιρό να με δω έτσι, από τότε... Η όλη μέρα ήταν κάπως. Κάπως από εκείνες τις μέρες που πέρασαν ή έτσι τουλάχιστον νόμιζα. Τελικά κατάλαβα ή καλύτερα συμπέρανα για άλλη μία φορά πώς ότι και να κάνω, όσο και να προσπαθήσω πάντα έτσι θα καταλήγει... Απλά πρέπει να το δεχτώ ή να το παραδεχτώ. Η ώρα όμως πέρασε. Κοντεύει πέντε ξημέρωμα Κυριακής. Πέντε ώρες πριν ήθελα να γράψω για το συμβάν. Τώρα απλά θέλω να φλυαρήσω.
Ας μιλήσω λοιπόν για την περασμένη Τετάρτη. Ήταν ωραία μέρα για εμένα ή τουλάχιστον αυτό μου έμεινε. Ήθελα να το αναρτήσω εκείνη τη μέρα, αλλά γιατί δεν το έκανα? Ίσως τελικά δεν μου δόθηκε η ευκαιρία. Ευκαιρία χρόνου, ησυχίας, μοναξιάς... Ήταν από τις μέρες που σκέφτομαι τί ωραία που έχω κι εσένα κι εσένα κτλ. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη όμως και συνεχίζω με άλλα.
Ας μιλήσουμε ή καλύτερα ας γράψω περί ανέμων και υδάτων. Αρχίζω να νυστάζω όμως και θέλω τόσα πολλά να πω... Δεν ξέρω, ίσως παραφέρθηκα λίγο, αλλά πραγματικά δεν ήθελα να αρχίσω έτσι, για άλλη μία φορά "με ανάγκασαν" και ξέρετε κάτι? Έχω κουραστεί να δίνω δεύτερες ευκαιρίες, να ζητάω συγγνώμη μόνο και μόνο επειδή δεν έχω την διάθεση να αντιδράσω, να σωπαίνω για να μην ενοχλούνται κάποιοι... Αλλά τί λέω? Βλακείες το ξέρω.
Παρακολούθησα τηλεόραση. Είχα να ξενυχτήσω χρόνια μαζί της βλέποντας τη μία ταινία μετά από την άλλη. Άκουσα και ένα-δύο τραγουδάκια. Χαμογελούσα και σκεφτόμουν όταν πήγαινα ακόμα σχολείο και περνούσα έτσι την ώρα μου. Βλέποντας τηλεόραση. Ήταν η μοναδική μου διασκέδαση. Τώρα έχω το κομπιούτερ μου το οποίο έχει αντικαταστήσει την παλιά και μοναδική μου διασκέδαση, αλλά βλέπω ότι σιγά-σιγά αρχίζω να το "απατάω" και αυτό. Βαριέμαι εύκολα τελικά.
Άλλο θέμα: Καμιά φορά δεν νομίζεις ότι η ζωή επαναλαμβάνεται? Εγώ αυτό το συναίσθημα προσπάθησα να περιγράψω σήμερα. Ότι και να κάνω πάντα όλα θα καταλήγουν ίδια. Σε κάθε αρχή ξεγιελιέμαι και πιστεύω πώς τα πράγματα θα είναι διαφορετικά, αλλά πάντα απογοητεύομαι. Και έχω κουραστεί πια. Δεν μπορώ άλλο. Αυτή τη φορά θα αφήσω τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους. Θα προσπαθήσω να αφοσιωθώ εκεί που "πρέπει". Ξέρεις κάτι? Ποιός? Εσύ, που με διαβάζεις άυτή τη στιγμή. Θα είσαι μάρτυρας μου από εδώ και πέρα για ότι γίνεται. Σε εσένα θα μιλάω έστω και με υπονοούμενα. Τώρα ξεκίνησα, μέχρι να βαρεθώ θα σου γράφω. Και κάτι τελευταίο. Κάποια πράγματα τα οποία ακούγονται από πολλούς καμιά φορά είναι το μόνο σου συμπέρασμα. Σημασία δεν έχει ποιος είσαι, αλλά πού μπορείς να φτάσεις, έτσι? Είπα φιλοσοφία ή μου ήρθε έμπνευση τώρα? Χμ, νομίζω κάπου το έχω ξανακούσει. Τί άλλο να πώ? Είπα τόσα πολλά που πλέον έχουν χάσει το νόημα τους. Και επειδή θυμήθηκα τώρα και ένα καλό θα το πω.
Στο γυμνάσιο ένας καθηγητής μας είχε πει κάποτε την εξής φράση: "Σου γράφω πολλά γιατί δεν έχω το χρόνο να σου γράψω λίγα", εννοούσε φυσικά ότι θέλει περισσότερο χρόνο να καθήσεις και να "μαζέψεις" τη σκέψη σου, από το να φλυαρήσεις ακατάπαυστα. Αυτά προς το παρόν. Ανούσια ή όχι, ενδιαφέροντα ή μη, δεν με νοιάζει. Επιλογή σου να τα διαβάζεις ή όχι. Αυτά είχα να πω και είπα. Η ώρα πέντε και μισή σχεδόν. Ώρα για ύπνο και σκέψεις, σκέψεις,...,σκέψεις,...