...και η καρδιά ματώνει...

Είμαι μικρή ακόμα και κάνω λάθη που πονάνε
γιατί άραγε αυτά δεν σταματάνε;
Αναρωτιέμαι πού έφταιξα να μην ξανασυμβούν
αλλά αυτά ολοένα και καραδοκούν.

Ίσως να φταίει που είμαι ανώριμη ακόμα.
Ίσως να φταίει που επέλεξα το ίδιο «χρώμα».
Θέλω ξανά όλα να γίνουν όπως ήταν πρώτα
αλήθεια γίνονται θαύματα ακόμα;

Στεναχωριέμαι, μαραζώνω και αυτό δεν το «σηκώνω».
Προσπαθώ να ξεχαστώ, να μην το μελετώ.
Μα τα σημάδια βγαίνουνε στο σώμα μου επάνω
και εγώ τρομάζω και τείνω να το κοντρολάρω.

Αυτά και άλλα τη σκέψη μου θολώνουν
κάθε μέρα όλα αυτά με καταδιώκουν.

Η καρδιά μου ματώνει από ψυχολογική αιμορραγία
και εγώ είμαι μια άχρηστη νοσηλεύτρια.

Τα λόγια σκληρά μα έτσι μου φέρεται κι η ζωή
και άλλοι πολλοί θα συμφωνήσουν σε αυτή.
Η προσωπική δύναμη του καθενός πρέπει να «τραφεί»
να γίνει πιο ολοκληρωτική.

Δεν μου 'χει απομείνει τίποτα από αισθήματα βαθειά
όλα μοιάζουν και (μάλλον) είναι τόσο επιφανειακά.
Ο κόσμος μου άλλαξε εν τέλη ριζικά
και εγώ επιμένω να κάνω την «ξανθιά».

Και η καρδιά μου ματώνει και αιμορραγεί
μέχρι το αίμα της να πάψει να επαρκεί.
Ίσως να πάρει μήνες και χρόνια ίσως
μα θα 'ρθει η ώρα που θα δώσει τη χαριστική βολή.

"Fairytale " Alexander Rybak - Norge 2009

Από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια που έχω εθιστεί να ακούω τον τελευταίο καιρό. Το βιολί έκανε και πάλι το θαύμα του! Οι στίχοι απλοί και τόσο όμορφοι!!! Η φρεσκάδα και η νιότη του τραγουδιστή δίνουν έναν άλλο αέρα στο όλο σκηνικό. Ακόμα και το style του Alexander και η χορογραφία είναι πολύ προσεγμένα. Πολύ καλή δουλειά. Από τα πιο μελωδικά τραγούδια =)

«Θάλασσα πάρε και εμένα»

Θάλασσα, εσύ που όλα τα παίρνεις μακριά

πάρε και εμένα μια φορά
και πήγαινέ με στ’ ανοιχτά
εκεί που ο νους όλα τα ξεχνά
για να τ’ αφήσω πίσω.

Και άφησε με εκεί να καρτερώ
τις σκέψεις μου να ξεκαθαρίσω
ώστε όταν με το καλό με φέρεις πίσω
να ξέρω ποιον να ευχαριστήσω
και να τον ευγνωμονήσω.

Μικρή η ζωή πάνω στη γη
αν καθίσεις ν’ αναλογιστείς
τίποτα δεν μένει ζωντανό μέσα σε λίγα χρόνια
όλα πεθαίνουν και γεννιούνται ξανά μέσα από την πυρά
γίνονται χώμα και νερό μέσα σε αυλάκια σιωπηλά.


Και όταν θάλασσα μου με πάρεις από εδώ
να ξέρεις χάρη θα σου το χρωστώ
γιατί αυτό που αναζητώ
μόνο εσύ μπορείς να μου το δώσεις
το ξέρω είναι δύσκολο, μα δεν θα με προδώσεις.

Τόσα χρόνια σε κοιτώ και σου μιλώ και εσύ το ίδιο κάνεις
να ξέρεις πως χωρίς εσένα εγώ δεν ζω
για αυτό και σε αναζητώ όπου και αν είμαι
και αν λέω ψέματα μάρτυς μου ο Θεός
εξάλλου αργά ή γρήγορα
θα με κρίνει και Αυτός.

Και κάπου εδώ σε χαιρετώ
ευχαριστώ που μου κράτησες συντροφιά
έστω και νοητά.
Το ξέρουμε κι οι δυο πως θα έρθω να σε βρω σε τρικυμίες και φουρτούνες
για να παλέψουμε μαζί εσύ και εγώ και πάλι στη «Σκηνή».

«Αλληλοβοήθεια»

Όλοι μας θέλουμε να δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό με αυτό που καταπιανόμαστε. Θέλουμε να συναγωνιστούμε τους υπόλοιπους και να ακούσουμε το «Μπράβο!». Τί γίνεται όμως όταν στο παιχνίδι δεν παίζεις μόνος σου; Τότε σίγουρα πρέπει να μοιραστείς την επιτυχία ή αποτυχία με τον συμπαίκτη σου, άσχετα αν νιώθεις μέσα σου ότι εσύ έχεις δουλέψει, προσπαθήσει και κοπιάσει περισσότερο για το εκάστοτε αποτέλεσμα.

Στην συνεργασία, λοιπόν έχει πολύ μεγάλη σημασία η ομαδικότητα πάνω από όλα και η συνεργασία μεταξύ των παικτών. Σίγουρα δεν βρίσκονται όλοι στο ίδιο επίπεδο δυνάμεων, αλλά σκοπός είναι η αλληλοβοήθεια. Ακόμα και ο πιο μικρός, ο πιο ταπεινός, ο φαινομενικά ασήμαντος μπορεί να προσφέρει από μεριά του, σύμφωνα και με την ιστορία της ξυλομπογιάς που είχα σε προηγούμενή μου ανάρτηση. Για αυτόν το λόγο θα πρέπει να δίνουμε έδαφος στο συμπαίκτη μας. Να τον βοηθάμε και σε καμία περίπτωση να μην τον κατακρίνουμε συνέχεια στην προσπάθειά του. Ο καθένας μας προσπαθεί να ανταπεξέλθει και να φτάσει στο επίπεδο των συναδέλφων του. Δεν είναι σωστό λοιπόν να τον έχουμε να κάθεται συνέχεια στον πάγκο. Πρέπει να τον βάζουμε και αυτόν στο παιχνίδι ώστε να μάθει να αγωνίζεται πλάι μας. Εξάλλου αν αφιερώσεις λίγο χρόνο για να μάθεις στον συνάδελφό σου κάποια πράγματα που πιθανόν εσύ γνωρίζεις καλύτερα, τότε σίγουρα θα αισθάνεσαι και πιο ασφαλής από την επίδοσή του.

Το μόνο που χρειάζεται λοιπόν είναι το πνεύμα της ομαδικότητας. Χωρίς αυτό δεν έχει νόημα να συμμετέχεις στην ομάδα. Αν πάλι προτιμάς να εμπιστεύεσαι τις δικές σου δυνάμεις μόνο, γιατί με αυτό αισθάνεσαι πιο σίγουρος, τότε απλά δεν μπαίνεις στο παιχνίδι, αλλά κάνεις παιχνίδι μόνος σου.

...η επιστροφή.

Ήταν όλα υπέροχα...
Μα πιο πολύ υπέροχο από όλα
ήταν το ξημέρωμα δίπλα στη θάλασσα... : ))

Λίγο πριν την Έξοδο...

Και είμαστε λίγο μετά τις 10 το βράδυ. Η σημερινή μέρα είχε το άρωμα παλιών αναμνήσεων... Ακριβώς εκεί που δεν το περιμένεις μπορούν να σου εμφανιστούν από το πουθενά. Εγώ μετρώ 3 στον αριθμό και συνεχίζω...! Όλα βαίνουν καλώς προς στιγμήν και συνεχίζουμε ακάθεκτοι επί το έργον μας. "Η ώρα μπορεί να σου φέρει όσα δεν σου φέρνει ο χρόνος όλος" είχα γράψει μια φορά σε κάποια από τις (προσωπικές) ιστορίες μου. Εσύ απλά πρέπει να συνεχίζεις τον δρόμο σου. "Όλα στη ζωή σου έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις" και αυτό με κάνει διπλά ευτυχισμένη, διπλά χαρούμενη και διπλά ικανοποιημένη. (Φυσικά μόνο για τα μη δυσάρεστα γεγονότα). Αυτά λοιπόν μέχρι στιγμής. Σας αφήνω γιατί έχουμε να ετοιμαστούμε κιόλας ; )

Λουκριτία-σκάκι!! (Αρκάς 2)

~> Και αυτό έτσι για να ξεκινήσουμε ωραία τη μέρα μας ;)

Καλημέρα-καλημέρα!

Καλημέρα - καλημέρα όλη μέρα! Μια και καινούρια μέρα ξεκίνησε, όπως κάθε μέρα άλλωστε. Τί μας επιφυλάσσει κανείς δεν ξέρει. Η διαίσθησή μου, μου λέει ότι θα είναι μια φορτωμένη μέρα καθώς αυτό φάνηκε και από ένα πρωινό τηλεφώνημα για δουλειά, όπου με έκανε να σηκωθώ από το κρεβάτι μια και καλή. Αν και κοιμήθηκα αρκετά αργά χθες βράδυ ή αν θέλετε πολύ νωρίς σήμερα το πρωί. Όπως και να έχει ξεκίνησα το γνωστό «ψάξιμο» για το φόρτο των εργασιών που μας έχουν κυριολεκτικά κατακλύσει το τελευταίο εξάμηνο. Πραγματικά ένας πανικός. Να τρέχεις και να μην προλαβαίνεις. Α! Και τώρα που είπα για εργασίες θυμήθηκα και ότι τη Δευτέρα πρέπει να δηλώσουμε το θέμα της πρακτικής μας και πραγματικά δεν έχω ιδέα! Δεν ξέρω ποιο θέμα να διαλέξω αφού από τα προτεινόμενα κανένα δε με συγκινεί. Να δω τί θα κάνω και με αυτό. Ουφ! Άντε να τελειώνουμε και με αυτό το εξάμηνο, να αρχίσουμε πρακτική.

Χατζηγιάννης - Ανάποδα

Και αυτό το τραγουδάκι αφιερωμένο σε μια άλλη πολύ καλή μου φίλη που τον τελευταίο καιρό έχει ανάγκη από ξεκούραση. Υπομονή τελειώνουμε... ; )

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Όταν εσύ θα λες φύγε
τότε αχώριστη θα 'μια σκιά.

Και όταν ακούσω το έλα
τότε θα φύγω ξανά μακριά.

Και όταν εσύ θα λες όχι
σαν να ΄χω ακούσει το ναι θ' αντιδρώ.

Γιατί η καρδιά μου πια το 'χει
και έτσι απλά δεν θα υποταχτώ.

Μην αλλάξεις ποτέ... (Γιώργης Χριστοδούλου)

Ένα πολύ ωραίο τραγούδι που μου έστειλε μια φίλη μου την οποία γνωρίζω πολλά πολλά χρόνια... : )

"Mariposa on May Day"

Καλή Πρωτομαγιά σε όλους! Ένας μήνας μένει ακόμα πριν από το καλοκαίρι...!!!

...μέχρι την επόμενη φορά.

Καμιά φορά αναρωτιέμαι
πού πήγαν εκείνες οι στιγμές
τίποτα δεν απέμεινε
ωραίες εποχές.

Σαν ν’ άλλαξε κάτι ξαφνικά
χωρίς να ξέρω τί και πώς
μου φαίνονται όνειρα μακρινά
στη θάλασσα βουβός βυθός.

Οι εποχές γυρίζουν σαν τροχός
ανήμπορες να σταματήσουν
οι σκέψεις μου ντυμένες στο φως
αδυνατούν να υποχωρήσουν.

Και τότε γίνεται το μπαμ
και όλα χτίζονται ξανά
αξίζουν όμως όλα αυτά
ως την επόμενη φορά;

Η λευκή ξυλομπογιά

Μια φορά και έναν καιρό στο νησί του Ουράνιου Τόξου ζούσε μια λευκή ξυλομπογιά μαζί με τις αδελφές της. Μένανε μέσα στην κασετίνα ενός μικρού παιδιού. Κάθε μέρα το παιδί ζωγράφιζε πολύχρωμα τοπία, λουλούδια, δέντρα, πουλιά. Χρησιμοποιούσε όλα τα χρώματα, εκτός από το άσπρο. Μόλις άνοιγε την κασετίνα, η λευκή ξυλομπογιά τέντωνε το κορμί της και στεκόταν μπροστά από όλες τις αδελφές της. Το παιδί όμως, σπρώχνοντας την, έπαιρνε άλλοτε την κόκκινη κι άλλοτε τη γαλάζια. Μάταια πάσχιζε η λευκή να μπει στη ζωγραφιά. Ώσπου απογοητευμένη μια νύχτα αποφάσισε να δραπετεύσει.

Πήδησε πάνω από το τραπέζι, μετά στην καρέκλα, μετά στο πάτωμα. Πήγε στο διπλανό δωμάτιο. Εκεί ζούσανε οι νερομπογιές. Εξήγησε την κατάσταση και φώναξε όλες τις λευκές να την ακολουθήσουν. Έτσι κι έγινε. Βγήκαν στο δρόμο κι άρχισαν να τρέχουν. Πέρασαν από τα χρωματοπωλεία και πήραν όλα τα άσπρα χρώματα. Μπήκαν στα σούπερ-μάρκετ και φώναξαν όλα τα λευκά προϊόντα... Και για να μην σας τα πολυλογώ, εκείνο το βράδυ έφυγε από το νησί του Ουράνιου Τόξου όλο το άσπρο χρώμα, μα όλο, διότι, όπως πίστευε η μικρή ξυλομπογιά ήταν εντελώς άχρηστο.


Όμως τί κακό μεγάλο έγινε την άλλη μέρα! Έπιασε μια τρομερή κακοκαιρία. Η θάλασσα φουρτούνιασε, τα κύματα έσπαζαν στους βράχους, αλλά τί περίεργο, οι αφροί ήτανε μωβ! Σε λίγο άρχισε να χιονίζει κιόλας. Μα τί παράξενο! Το χιόνι ήταν κατακόκκινο και τα παιδιά δεν μπορούσαν να παίξουν χιονοπόλεμο. Κι ακόμη από εκείνη τη μέρα το γιαούρτι στα σούπερ-μάρκετ έγινε ροζ, το τυρί καφέ και το γάλα πορτοκαλί. Το πιο παράξενο ήταν τα μαλλιά των παππούδων: έγιναν καταπράσινα, κι οι καημένοι ήταν πολύ αστείοι. Όποιος τους έβλεπε γελούσε. Κανείς όμως δεν γελούσε με ανοιχτό στόμα, διότι όλα τα δόντια είχαν γίνει φούξια!


Φρίκη! Φρίκη, σας λέω. Οι ζωγράφοι δεν ήξεραν τί να κάνουν. Οι επιστήμονες προσπαθούσαν να εξηγήσουν το φαινόμενο. Τα παιδιά σταμάτησαν το σχολείο, γιατί όλα τα χαρτιά έγιναν μαύρα. Και γενικά τίποτα δεν πήγαινε καλά στο νησί του Ουράνιου Τόξου. Ώσπου μια μέρα τα παιδιά του νησιού αποφάσισαν να βρουν πάλι το λευκό χρώμα. Έψαξαν. Τίποτε. Ξαφνικά άκουσαν ένα λυπητερό τραγούδι:

Αχ, αλίμονο, θα πεθάνω.
Κανείς δεν θέλει να τον λευκάνω.
Είμαι το πιο άχρηστο χρώμα
και σίγουρα θα με φάει το χώμα.

Τα παιδιά έτρεξαν προς τη σπηλιά. Από εκεί ακουγόταν το μοιρολόι. Αντίκρισαν τότε τη μικρή ξυλομπογιά. Την πήραν στα χέρια τους και είπαν με λαχτάρα:
_Πού ήσουν, λοιπό, τόσο καιρό;
Έφυγες και γίναμε όλοι τόσο δυστυχισμένοι. Δίχως εσένα δεν μπορούμε να ζήσουμε. Τα πάντα έχουν αποσυντονιστεί. Το νησί μας έγινε άσχημο. Πού είσαι λοιπόν; Έλα μαζί μας. Γύρνα κοντά μας, λευκό χρώμα. Σε χρειαζόμαστε.


Η μικρή ξυλομπογιά τα’ χε χαμένα. Άκουγε καλά; Κι αυτή που νόμιζε ότι ήταν άχρηστη... Για να μην σας τα πολυλογώ, φίλοι μου, γύρισε πίσω η ξυλομπογιά και μαζί της όλο το άσπρο χρώμα. Η ζωή στο νησί βρήκε το κανονικό της χρώμα. Και όλοι κατάλαβαν από τότε πώς σ’ αυτή τη γη όλοι είναι χρήσιμοι. Κι ο πιο μικρός, κι ο πιο αδύναμος, να θέλει, μπορεί να προσφέρει τόσα πολλά. Μην το ξεχνάτε!

Υ.Γ. Έφτιαχνα κάποια έγγραφα στη βιβλιοθήκη μου και έπεσε στα χέρια μου ένα μηνιαίο περιοδικό που λαμβάνουμε τα τελευταία χρόνια. Το ξεφύλλισα και διάβασα την ιστορία. Μου άρεσε και την ανάρτησα. Τόσο απλά! :)