Μοιρολόι σε ζωντανό-νεκρό

Και τώρα σιωπή τριγύρω αντηχεί
εκεί που κείτονταν το πτώμα,
γιατί από αγγέλους ύδωρ έκλεψαν
και τ' άδειασαν στο χώμα.

Μα, κοίτα εδώ μικρή μου κόρη
πως άφησαν και αυτοί πνοή
τελευταίοι εδώ και εσύ μαζί
ουράνιοι παν γης σοφοί.

Είμαι μικρό παιδί και δεν ξεχνώ
τα λόγια εκείνα που μου πες Σ’αγαπώ.
Να ξέρεις είμαι εδώ και σε φιλώ,
από όλους τους διαβόλους, εγώ σε καρτερώ.

Και σαν μ’ αφήσεις να χαρώ
τα δυο σου χείλη να φιλώ
να ξέρεις θα έρθω να σε βρω
στου Παραδείσου τον γκρεμό.

Και όλα αυτά ξανά θα πω
για να θυμάσαι τί έχασες και τί εγώ.
Για αυτό θα έρθω πάλι μες του ονείρου τα κελιά
ν’ αρπάξω απ’ το στόμα σου όλα τα ουρλιαχτά.

Για ‘σένα μικρή μου κόρη εγώ θα ζω
για ‘σένα τώρα πέφτω για ν’ αναστηθώ
την καρδιά μου σου ‘δωκα από την αρχή
μη με κάνεις κουρέλι στην ψυχή.

Και ‘κει που έλεγαν το θρήνο οι γυναίκες
ξάφνου ανοίγει ο ουρανός και χαλάει η πλάση
ποτέ δεν ξανακούστηκε θρήνος για ζωντανό,
αλήθεια μήπως μου κάνει πλάκα ο Θεός;

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΙΤΛΟ...(!) ?

Πραγματικά νομίζω ότι κανένας τίτλος δεν είναι ικανός να περιγράψει τη σημερινή μου μέρα ή καλύτερα την χθεσινή αφού ήδη ξημερώνει η καινούρια.

Πρωί-πρωί γενική καθαριότητα όπως κάθε Κυριακή με την αδερφή μου να βοηθάει και τη μαμά να πετάει τη φοβερή ατάκα: «Γιατί δεν τραγουδάτε σήμερα?». «Γιατί δεν έχουμε όρεξη», να απαντάμε ομόφωνα. «Γιατί σ' αρέσει?», την ρωτάω εγώ. «Ναι(!)», μου απαντάει. Καλά, θα μου πεις πού βρίσκεις το περίεργο. Αν ήξερες τη μητέρα μου ίσως καταλάβαινες καλύτερα...

Επιτέλους τελειώνω και αρχίζω να ετοιμάζομαι για το ραντεβού της εργασίας-παρουσίασης που έχουμε μέσα σε όλα τα άλλα για αυτό το εξάμηνο. Κάααποια στιγμή φτάνω και στον προορισμό μου και εκεί αρχίζει η ουσία της ημέρας...

...το τραπέζι έτοιμο στρωμένο με τα επίσημα σερβίτσια και τις ωραίες κίτρινες χαρτοπετσέτες με περίτεχνο τρόπο τοποθετημένες στο πρώτο πιάτο της σαλάτας. Τί ωραίο θέαμα. Σαν σε εστιατόριο πολυτελείας που βλέπω στις ταινίες. Το φαγητό εξαίρετο και η συζήτηση άκρως ενδιαφέρουσα και εποικοδομητική. Κάπου εκεί αναφωνώ το θαυμασμό μου για ένα αντικείμενο που μου τράβηξε την προσοχή και μου κάνει εντύπωση η ουδέτερη αντίδραση των άλλων. Συνεχίζω ακάθεκτη...

Κάποια στιγμή τελειώνουμε και αποσυρόμαστε στα ιδιαίτερα για την έναρξη της αιτίας του ερχομού μου. Όλα χαλαρά και ωραία με ευχάριστα και ενδιαφέροντα διαλείμματα θα έλεγα, αφού μπορείς να μάθεις πράγματα που συμβαίνουν κάτω από τη μύτη σου και δεν τα έχεις πάρει πρέφα. Η ώρα κυλάει γρήγορα και γύρω στις 5 και κάτι επιστρέφουμε στην κουζίνα για καφεδάκι και κους-κους. Ο καφές ιδιαίτερος και πολύ ωραίος. Τα γλυκά ποικίλα και νόστιμα και η κουβάντα να έχει πάρει φωτιά! Φιλοσοφίες, καίρια ζητήματα, απόψεις ζωής, χαρακτήρες ανθρώπων, φωτογραφίες από τα παλιά και τόσα άλλα χαριτωμένα και καθημερινά που όμως είναι ικανά να σε φέρουν κοντά με τον άλλον και να σε «δέσουν» μαζί του για μια ολόκληρη ζωή. Όλα είναι πιθανά και όλα είναι απίθανα.

«...σου έχει συμβεί ποτέ να επιθυμήσεις κάτι ή να πεις τί ωραία θα ήταν αν το είχα, αν το δοκίμαζα, αν το αγόραζα, αν..., αν... Και άλλα τέτοια και μετά να βλέπεις ότι αυτό που λαχταρούσες ή σου άρεσε ή σου τράβηξε την προσοχή σου το έκαναν δώρο ή το βρήκες μπροστά σου ή το απέκτησες τελικά εκεί που δεν το περίμενες?» αυτό τους είπα σε κάποια στιγμή. Και μου έχει συμβεί τόσες φορές, επειδή ίσως η όλη μου σκέψη ήταν καλοπροαίρετη, χωρίς ίχνος υλιστικού εγωισμού. Συμφώνησαν μαζί μου λέγοντάς πως αυτό είναι δυνατόν να συμβαίνει, αλλά όχι σε όλους τους ανθρώπους, γιατί δεν σκεφτόμαστε όλοι με αυτόν τον τρόπο.

Κάποια στιγμή επιστρέψαμε για να συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε, αλλά μόνο αυτό δεν κάναμε. Φωτογραφίες, βίντεο, χαμός... Θυμηθήκαμε, νοσταλγήσαμε, σχολιάσαμε, γελάσαμε, μελαγχολήσαμε, εντέλει ξεχαστήκαμε τελείως με τις υποχρεώσεις μας. Η ώρα κόντευε 10 και μισή. Ήταν ώρα να γυρίσω σπίτι μου. Και να σου εκεί τσουπ έπαθα ΣΟΚ!!!

Ποτέ δεν πίστευα ότι μέσα σε ελάχιστες ώρες είχα βγει αληθινή. Το δώρο που δέχτηκα ήταν αυτό μου τράβηξε την προσοχή λίγες ώρες νωρίτερα. Είχα πέσει από τα σύννεφα! Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Απέκτησα κάτι που δήλωσα ότι μου άρεσε χωρίς να περιμένω ότι θα μου το δωρίζανε αργότερα. Ζήτησα να γυρίσω στην κουζίνα για να το τσεκάρω ότι ήταν ακόμα εκεί στη θέση που το άφησα. Το είδα με τα μάτια μου! Ήταν εκεί στη θέση που το είχα αφήσει. Εξάλλου ήταν Κυριακή και τα μαγαζιά ήταν κλειστά. Μόνο με διάρρηξη θα μπορούσε να το πάρει. Και πριν στο καφέ τους διηγούμουν πως κάτι που σου τραβά την προσοχή μπορείς χωρίς να το περιμένεις να γίνεται δικό σου. Έπαθα την πλάκα της ζωής μου, αλήθεια! Άρχισα να τους αραδιάζω για μάγια και πνεύματα. Μου εξηγούσαν κάτι για κβαντικές θεωρίες και λοιπά φιλοσοφικά. Τα έβλεπα όλα με τα μάτια μου να συμβαίνουν μπροστά μου και δεν το πίστευα. Κάπου εκεί άρχισα να ξαναζώ τις τελευταίες σκηνές και τότε κατάλαβα την δικαιολογημένη τελικά συμπεριφορά τους στο γεύμα. Άρχισα να γελάω και να κλαίω μαζί. Όλα έμοιαζαν απίστευτα και όμως αληθινά. Η ζωή είχε παίξει ευχάριστα μαζί μου για ακόμα μία φορά.

Αφού τους ευχαρίστησα πολλές φορές για όλα όσα μου έχουν προσφέρει κατά καιρούς και τους είπα το πόσο τους είμαι ευγνώμων, τους καληνύχτισα...

12 και μισή και είμαι πλέον σπίτι. Το «μαγικό» κουτί το έκλεισα με ζελοτέιπ αφού πρώτα το «έγραψα». «Αυτό για εμένα θα είναι το πρώτο μου αντικείμενο στο δικό ΜΟΥ σπίτι και θα έχει μια υπέροχη ιστορία να διηγούμαι όπως εσύ μου είπες τόσες πολλές και όμορφες σήμερα». Έτσι σας είπα, έτσι σου είπα. Τα συναισθήματα είναι αμοιβαία και σπάνια στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Μαζί μπορούμε να καταφέρουμε περισσότερα από ότι μόνοι μας. Το ξέρουμε πλέον πως αρχίζει μια καινούρια μέρα για όλους μας.


Πάντα θα είμαι εδώ,

Mariposa : )

Απολογισμός της εβδομάδας

Χμ... Για να σκεφτώ πώς πέρασα την τελευταία εβδομάδα...

Α, ναι πρώτα από όλα μας φόρτωσαν με ένα σωρό εργασίες ακόμα δεν αρχίσαμε. Πφ πφ πφ... Τελευταίο θεωρητικό εξάμηνο και θα το «γλεντήσουμε» μου φαίνεται... lol

Μετά πήγα μια πολύ ωραία μονοήμερη εκδρομούλα στη Λαμία μαζί με καλή παρέα όπου πέρασα απλά Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Α. Είχε και μία ευχάριστη έκπληξη για εμένα(!) Αν και ξενυχτισμένη και κουρασμένη, τα ξέχασα όλα και ξεκουράστηκα μια και καλή το βράδυ που γύρισα σπίτι. Και αυτό το βράδυ, τι γλυκό που ήταν. Είχε άρωμα καλοκαιριού. Όταν έφτασα σπίτι περιττό να σας πω ότι αφού έκανα και μπάνιο έπεσα σαν κοτόπουλο! Χεχε

Την επομένη όλα έμοιαζαν διαφορετικά. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, απλά μετά την πρώτη «γεύση» τους ή την πρώτη εντύπωση, ανακαλύπτεις αυτό που κρύβεται κάτω από το πέπλο μυστηρίου όπου μέχρι τότε μπορείς μόνο να το διαισθάνεσαι χωρίς να έχεις αποδείξεις. Όπως και να έχει όλα μέσα στη ζωή είναι και πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε.

Και συνεχίζουμε στο απίστευτο, από όλες τις απόψεις, διημεράκι μας. Το κλασσικό - εικονογραφημένο μας πλέον του τετάρτου χρόνου όμως. Καλά δεν θα αναφερθώ για χθες, γιατί απλά το σήμερα ήταν ισοπεδωτικό (με την καλή έννοια). Αν και μεγάλωσα, χάρης μιας πρώην φίλης, σε τέτοιο μέρος και φυσικά είχα μόνο εκείνο ως μέτρο σύγκρισης, το σημερινό με έκανε να αναπολήσω, αλλά και να σκεφτώ για ακόμα μία φορά περί ζωής γενικότερα από μία άλλη σκοπιά και οπτική γωνία όμως. Εκείνη της πείρας ή της τσατσάρας που αποκτά κανείς όταν πια δεν έχει μαλλιά για να χτενίσει. Και αν δεν καταλάβατε ακόμα εννοώ εκείνης της πείρας που μπορεί να σου δώσει συμβουλές ζωής, αλλά ποτέ μην ξεχνάς ότι η ζωή και τα χρόνια περνάνε και οι αλλαγές διαδέχονται η μία την άλλη και όλα αυτά πρέπει να συνυπολογίζονται στη λήψη μιας απόφασης.
Πάντως δεν έχω παράπονο. Και ταξιδάκι με πήγανε, έστω και νοητά και στις ρίζες μου με γυρίσαμε και στον εαυτό μου με επαναπροσδιορίσανε. Είδατε τί μπορεί κανείς να λάβει από εκεί που δεν το περιμένει?

Και μετά από την 1η επίσημη εβδομάδα έναρξης ή τη 2 ανεπίσημη (για δικούς μου λόγους), μπορώ να δηλώσω σίγουρα με βεβαιότητα ότι μόλις αρχίσαμε και έχουμε πολλά όμορφα και ενδιαφέροντα να περάσουμε μαζί. Δεν σας το έχω πει και δεν το λέω γενικότερα αλλά όπως μου υπενθύμισαν σήμερα πρέπει ακόμα και στους δικούς μας ανθρώπους καμιά φορά να εκδηλώνουμε την αγάπης και η δικιά μου αγάπη αν και δίνεται απλόχερα σε όσους την αναζητούν ή σε όσους εγώ επιλέγω είναι κάτι από τα πολυτιμότερα αγαθά που έχω να προσφέρω. Σας αγαπώ. Με τον δικό μου τρόπο βέβαια, αλλά σας αγαπώ και για αυτό θέλω να σας βλέπω να χαμογελάτε για να μπορώ να χαμογελάω και εγώ μαζί σας.

Την καληνύχτα μου σου δίνω
και την σκέψη μου σου στέλνω.
Άμα θελήσεις να με βρεις
το ξέρεις πως είμαι εδώ και περιμένω.

1 Χρόνος, 1 μήνας μετά

Πότε πέρασε ένας χρόνος? Πώς πέρασε ένας μήνας?

Οι σκηνές περνάνε από το μυαλό μου σαν κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνίστρια τον ίδιο μου τον εαυτό. Πόσα έζησα τον τελευταίο χρόνο αλήθεια? Ο χρόνος έκλεισε τον κύκλο του ακριβώς σαν σήμερα ή σαν χθες, αν θέλουμε να είμαστε πιο τυπικοί. Έμαθα, είδα, άκουσα, πέρασα, βίωσα, γεύτηκα, ξεπέρασα τόσα πολλά και όμως είμαι ακόμα εδώ για τα επόμενα που θα έρθουν. Ίσως όλα αυτά ήταν ένας προάγγελος για το τι θα επακολουθήσει που σίγουρα θα είναι πιο ανώτερα σε δύναμη, πόνο, δάκρυ, επιτυχία, απογοήτευση, αγώνα. Είναι τόσα πολλά αυτά για τα οποία θα ήθελα να μιλήσω, αλλά σίγουρα κάποια στιγμή θα γίνει και αυτό...

Ο τελευταίος μήνας δεν ήταν από τους καλύτερους μου, το αντίθετο θα έλεγα μάλιστα. Το τίμημα βαρύ. Το μάθημα μεγάλο. Ω, ναι πολύ μεγάλο. Πριν δυο-τρεις εβδομάδες είχα βγει για καφέ με μία φίλη μου που είχα να τη δω πάρα πολύ καιρό, αλλά μαθαίνω σχεδόν καθημερινά νέα της. Αυτή η φίλη μου λοιπόν μου είπε το εξής πάνω στην κουβέντα που είχαμε. Μαρία, μου λέει, να ξέρεις ότι οι έξυπνοι άνθρωποι μαθαίνουν από τα λάθη των άλλων. Μόλις το άκουσα εγώ σάστισα. Με έβαλε σε σκέψεις. Ποτέ μου μέχρι τώρα δεν είχα ακούσει κάτι τέτοιο. Αυτό που ήξερα και από πρώτο χέρι μάλιστα ήταν ότι οι (έξυπνοι) άνθρωποι μαθαίνουν από τα λάθη τους. Δεν ξέρω αν έχει δίκιο ή αν ισχύουν και τα δύο. Αυτό που ξέρω εγώ είναι εμένα! Και αυτό που πέρασα εγώ τον τελευταίο μήνα δεν θα το ευχόμουν ούτε στον χειρότερο εχθρό μου!! Θέλω να ελπίζω πώς στην περίπτωσή μου θα ισχύσει το «τέλος καλό, όλα καλά». =)

Το τριήμερο για εμένα ήταν το «δώρο» μου. Πέρασα πολύ ωραία αν και δεν κοιμήθηκα όσο θα ήθελα. Βέβαια το καλό ήταν πως μπορούσα να βλέπω την αυγή πριν κοιμηθώ. Το είχα ανάγκη να ξεφύγω για λίγο. Έστω και για λίγες μέρες. Είδα χιόνι. Είδα θάλασσα. Είδα αγαπημένα μου πρόσωπα. Είδα κατάματα τον εαυτό μου. Χόρεψα, γέλασα, περπάτησα, διασκέδασα και έμαθα...

Σήμερα η μέρα είναι ηλιόλουστη. Ο ήλιος σε ξεγελάει να ντυθείς ελαφριά, αλλά τα δόντια του σε κάνουν να τυλίγεσαι στο παλτό ή το μπουφάν σου. Τα επεισόδια σήμερα το πρωί στον σταθμό της Κηφισιάς σε βγάζουν εκτός προγράμματος αλλά εσύ συνεχίζεις ακάθεκτη τον δρόμο σου. Στη σχολή όλα μοιάζουν μουδιασμένα και νωθρά, αλλά ξεκινάς με νέα καλοκαιρινή και ανανεωμένη διάθεση. Εξάλλου τί θα έχουμε να θυμόμαστε αν δεν συμβαίνουν και αυτά καλή μου _ _ _ _ ?