Μια ιστορία Αγάπης <3

Κάποτε υπήρχε ένα αγόρι που αγαπούσε πολύ ένα κορίτσι. Και το κορίτσι αγαπούσε το ίδιο το αγόρι. Ήταν αληθινή αγάπη, τέτοια που σπάνια συναντά κανείς στις μέρες μας.

Το κορίτσι ήταν πολύ όμορφο. Είχε ξανθιά μακρυά μαλλιά σαν μετάξι που χρυσάφιζαν κάτω από το φως του ήλιου. Της άρεσε να στολίζει τα μαλλιά της με όμορφες κορδέλες, αλλά δεν είχε χρήματα να τις αγοράσει και για αυτό τα στόλιζε με λουλούδια που έκοβε.
Το αγόρι ήταν ευγενικό, αλλά πολύ φτωχό. Ήταν ορφανό και το μόνο που είχε να του θυμίζει τους γονείς του ήταν ένα ρολόι του πατέρα του από αυτά τα παλιά τα ωραία με τις αλυσίδες που τα έβαζαν στις τσέπες. Το αγαπούσε πολύ αυτό το ρολόι αν και του έλειπε η χρυσή του αλυσίδα.

Και τα δύο παιδιά αγαπιόντουσαν πολύ και είχαν τρυφερά και αγνά συναισθήματα ο ένας για τον άλλον. Το όνειρό τους ήταν να ζήσουν για πάντα μαζί και αγαπημένοι.

Έφτασε ο καιρός και σε μία εβδομάδα ήταν η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Ήταν μια ξεχωριστή γιορτή και για τα δύο παιδιά και η πρώτη που θα περνούσαν μαζί. Από μέρες σκέφτονταν τί δώρο θα κάνει ο ένας στον άλλον. Ήθελαν να πάρουν ο καθένας τους κάτι πραγματικά ξεχωριστό που να αρέσει στον άλλον και να δείχνει την αγάπη προς το πρόσωπό του. Δεν είχε όμως κανένας τα χρήματα για ένα τέτοιο δώρο...

Στις 14 Φεβρουαρίου, όταν τα δύο παιδιά συναντήθηκαν, αντάλλαξαν τα δώρα τους.
Το κορίτσι είχε πάρει στο αγόρι τη χρυσή αλυσίδα για το ρολόι που τόσο αγαπούσε. Το αγόρι τρελάθηκε όταν την είδε. Ρώτησε το κορίτσι πώς κατάφερε να την αγοράσει. Εκείνη του απάντησε πως απλά έκοψε και πούλησε τα μαλλιά της. Τότε το αγόρι που είχε μείνει έκπληκτος της απάντησε ότι δεν την χρειαζόταν πια, γιατί είχε πουλήσει το ρολόι για να αγοράσει τις κορδέλες που τόσο λαχταρούσε...

Αγκαλιάστηκαν, φιλήθηκαν, αργότερα παντρεύτηκαν και έζησαν πολύ ευτυχισμένοι μαζί για πάντα.

*Την ιστορία αυτή μας την είχε διηγηθεί μία καθηγήτρια στο γυμνάσιο. Το μόνο που άλλαξα ήταν η γιορτή για τον Άγιο Βαλεντίνο. Δεν θα σχολιάσω τίποτα για τη γιορτή. Τουλάχιστον όχι ακόμα...

Σπασμένο καράβι, Δημήτρης Μπάσης

Αυτό το τραγούδι με ταξιδεύει. Η μουσική είναι το κάτι άλλο...
Αχ...

Μπαρότσαρκα στο Μικρολίμανο

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Η βραδιά σήμερα είχε μπαρότσαρκα στον Πειραιά και συγκεκριμένα στο Μικρολίμανο, οδός Κουμουνδούρου (αν ενθυμούμαι καλώς). Γυναικοπαρέα, κουτσομπολιό και ποτάκι, αν και εγώ δεν ήπια (τώρα τελευταία έχω κόψει τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια), γιατί δεν είχα και ιδιαίτερη όρεξη, με ζάλισε και η διαδρομή: Πεύκη-Πειραιάς, οπότε αρκέστηκα στο milkshake μου. Το άκυρο τελείως! Χεχε

Εκεί που μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων γύριζα ενίοτε αφηρημένη στον κόσμο που μας περιτριγύριζε και τον παρατηρούσα. Πόση τελικά διαφορετικότητα και ανομοιομορφία υπάρχει τελικά στους ανθρώπους γύρω μας? Ο Θεός τα πάντα εν σοφία επίησε.

Αφού λοιπόν ήπιαμε έκαστος την παραγγελία του, βγήκαμε και περπατούσαμε κατά μήκος του πεζοδρομίου που υπήρχε δίπλα στα μαγαζιά προσπαθώντας να αντικρύσουμε τη θάλασσα μέσα από τις τζαμαρίες τους. Να, αυτά κάνουμε εμείς οι άνθρωποι και μετά μας φταίνε διάφορα. Πάμε και εκμεταλλευόμαστε όλες τις φυσικές ομορφιές και μετά ζητάμε και τα ρέστα.

Εγώ περπατούσα πιο πίσω από τις άλλες προσπαθώντας να αφουγκραστώ τις ομιλίες από τα μαγαζιά όταν κάποια από τις πόρτες τους άνοιγε και ένας κουστουμαρισμένος κύριος ή μία στολισμένη γκόμενα χαιρετούσε τους πελάτες. Κάθε τόσο σταματούσαμε την πορεία μας στο στενό πεζοδρόμιο «καβαλημένο» από τις ακριβές μηχανές καθώς παρέες ανθρώπων έρχονταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Κάπου εκεί γύρω λάμβανε χώρα και ένας καβγάς μεταξύ δύο μαγαζάτορων για μία θέση parking. Δεν είχα όρεξη για φωνές και βρισιές οπότε συνέχισα τον δρόμο μου.

Αποφασίσαμε να καθίσουμε να φάμε κάτι «βρώμικο». Αλήθεια club σάντουιτς με πίτα και γύρο έχετε δοκιμάσει ποτέ? Εγώ αποπειράθηκα σήμερα για πρώτη φορά. Δεν ήταν άσχημο, αλλά μετάνιωσα που δεν πήρα τα καλαμάκια μου ως συνήθως.

Πάλι πίσω στο γνωστό πλέον πεζοδρόμιο να κόβουμε βόλτες. Τα ορθάδικα και τα διάφορα clubs είχαν «κρεμάσει» τις ταμπέλες τους «ανοίξαμε και σας περιμένουμε», ενώ οι πορτιέρηδες είχαν πάρει τις θέσεις τους πίσω από τις ταμιακές τους μηχανές. Αλήθεια πώς έχει καταντήσει έτσι η διασκέδαση? Να περιμένεις στην ουρά να πληρώσεις την είσοδο αφού σε «κόψουν» πρώτα και μετά να στριμωχθείς όρθιος το πιο πιθανό σαν σαρδέλα, όπως καλή ώρα σε ώρα αιχμής σε λεωφορείο στην Κηφισίας με κάθε λογής ανθρώπους πάσης φύσεως εθνικότητας, ενώ χοροπηδώντας προσπαθείς να χορέψεις. Για να μιλήσεις δεν το συζητώ. Καλύτερα να εξασκηθείς στα νοήματα ή να πας κάπου αλλού, εξάλλου δεν είσαι εκεί για συζητήσεις σωστά? Αλλά μετά θα μου πεις και εσύ εκεί δεν πηγαίνεις...

Κάθε τόσο και ενώ κόβαμε βόλτες, κεφάλια γύριζαν προς το μέρος μας. Άλλοι σχηματίζοντας σαρδόνια χαμόγελα, άλλοι με έκπληξη και απορία και άλλοι απλά παρατηρώντας μας. Παρατηρώ πως ο κόσμος έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία δέκα χρόνια. Θυμάμαι στο δημοτικό που κυκλοφορούσα μόνη μου χωρίς φόβο στους δρόμους. Μπορεί και να μην είχα την αίσθηση του φόβου τότε όπως σήμερα αλλά έχω την εντύπωση ότι ο κόσμος ήταν πιο αγνός. Σήμερα συναντάς κατά το πλείστον ανθρώπους κυνικούς, που σε προσβάλλουν, σου την «πέφτουν» στην ψύχρα, σε βλέπουν σαν κινητό θησαυροφυλάκιο ή σαν κομμάτι κρέας.

Κάποια στιγμή κρίναμε ότι ήρθε η ώρα να γυρίσουμε στα σπίτια μας. Πήγαμε στο λασπωμένο από τη βροχή προχθές αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Βάλαμε να ακούμε ρυθμό και να ’σου και το τραγούδι της Βίσση «...να πας μ’ όλες τις τσούλες της γης...» Χαχαχα Δεν το είχα ξανακούσει, μόνο μου το είχαν αναφέρει. Μεγάλη τραγικότητα(!)

Κοντεύαμε. Είχα πια φτάσει στο σπίτι μου. Τί μέρα και η σημερινή! Είχε τη γεύση της θάλασσας. Το μόνο πράγμα που με γαληνεύει και με ηρεμεί είναι αυτή. Μπορώ να κάθομαι και να κοιτάζω στον ορίζοντάς της ώρες καθώς θα χάνομαι στο ιριδίζον της μπλε χρώμα και θα μυρίζω γευόμενη την αλμύρα της και αυτή θα με ταξιδεύει όπου εγώ θέλω να πάω μέσα από τα όνειρά μου .

Αχ! Θάλασσά μου μαγική πάρε μαζί σου
να χαθώ στα κύματα που σκεπάζουν το κορμί μου.

Σε φιλώ αλμυρά,
Mariposa

''ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΕΓΩ''

Είμαι καλά για όσους ανησύχησαν για εμένα =]

Το τραγουδάκι αφιερωμένο για εσάς!!

Χρόνια που πέθαινα, χρόνια που τέλειωνα
ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ.
Όλα τα λάθη έχω στην πλάτη μου μα,
είμαι ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΕΓΩ.

Πεθαίνω για σένα...

Στον κόμβο Κηφισίας επάνω σου τρακάρω...

Πεθαίνω για σένα και ας είσαι απάτη
δεν μπα να είσαι ψέμα εγώ σε λέω αγάΑαπη.

_Τί έχει να δούμε?
_........................
_Ελληνικό θα πάμε να δούμε?
_Δεν έχει τπτ άλλο!!
_Είμαι κουρασμένη για να διαβάζω υπότιτλους.
_Καλά πάω να πιάσω σειρά μέχρι να αποφασίσετε!
_............................................
_............................................
_Άντε, τί να κάνω? Έλα μαζί μου.
_Το "πεθαίνω για σένα" για 4 άτομα.
_Έχει "σπαστές" θέσεις.
_Τί ώρα είναι η επόμενη προβολή?
_.......................................
_.......................................

μετά από καμιά ώρα...

_Αποφασίστε επιτέλους!
_....................................
_....................................
_Καλά πάω να πιάσω σειρά!
...................................................
_Το "Πεθαίνω για σένα" παρακαλώ.........
_Οκ
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

~> Πλάκα είχε. Εμένα πάντως μου άρεσε!
Καλό Μήνα!!! ;-)